گاهی سوزن کاری کند که هزاران نیزه نتواند!
علی مرادی مراغه‌ای، نویسنده، در کانال تلگرامی خود نوشت:
« ۱۵ سپتامبر برابر با ۲۵ شهریور مصادف بود با کشف «پنی سیلین» توسط دکتر الکساندر فلمینگ، میکرب شناس اسکاتلندی در ۱۹۲۸م.
روزى بود که میلیونها انسان در نتیجۀ ابتلا به بیماریهاى واگیردار به دیار عدم رهسپار مى شدند و البته آن زمانها این بیماریها را خشم طبیعت یا بلاى آسمانى مى گفتند و همین باعث تسلیم انسانها می شد… اما همیشه مغزهایی وجود دارد که تسلیم وضع موجود نمی گردند، چون و چرا می کنند و تمامی پیشرفتهای بشری محصول چون و چراهای همین تیپ آدمها در حوزه های مختلف است و همین مغزها سبب شد که «واکسن» و «سرم» بیماریها شناخته شود.
تا پیش از اکتشافات پاستور، عمر انسان از ۴۱ سال کمتر بود، چنانکه در قرن ۱۶ عمر متوسط ۲۱ سال در قرن ۱۷ عمر متوسط ۲۵ سال و در قرن هیجده ۲۷ سال بوده. کشفیات پاستور یک مرتبه عمر متوسط انسان را به ۴۱ سال رسانید.قبل از این کشفیات، در نتیجۀ مرگ‌ومیر اطفال و شیوع بیماریهاى همه‌گیر گروه کثیرى به سن کمال نمى‌رسیدند، کشف سولفامیدها عمر متوسط را به ۵۳ سال ارتقا داد، ولى اکنون با کشف و سایر آنتى بیوتیکهاى بسیار مؤثر در کشورهاى متمدن عمر متوسط انسان از ۶۳ گذشته است…
مثالی از وبا در جامعه خودمان می زنم که وقتی می آمد بیشترین کشتارها را می کرد و تا رسیدن زمستان همچنان کشتار می کرد! در وبای ۱۳۱۰ش که از هندوستان وارد شد دو سوم مردم خرم آباد مردند، اداره صحیه در شهر خرم آباد پستهای قرنطینه جهت مهار آن برقرار کرد اما بیماری از راههای دیگر مثل آب رودخانه وارد شده و از کشته ها پشته ساخت و تسمه از گرده همه کشید بطوریکه مجال دفن مردگان را نیز نداشتند.
رییس صحیّه خرم‌آباد مرحوم دکتر عباس خواجوى با تمام توان و فداکاری کوشید شهر را از میکروب وبا پاک کند اما کار از کار گذشته بود!او مجبور شد مبتلایان را که ۹۰ درصدشان می مردند ول کند و به واکسینه کردن افراد سالم بپردازد، عجیب اینکه، برخی افراد به واکسن زدن راضی نبودند و سربازان و پاسبانهای رضاشاهی آنها را به زور گرفته برای تلقیح به اداره صحیه می آوردند…!(والی‌زاده معجزی، تاریخ لرستان: روزگار پهلوی…ص۲۵۹)
نجم الدین ابوالرجا قمی در ذیل نفثه المصدور زمانی که هنوز از واکسن و سوزن خبری نبود نوشته بود: «بسیار کار به سوزن شاید کردن که به نیزه نتوان کردن…»(نفثه المصدور، موزه و مرکز اسناد، ص ۳۳)
هیچ وقت روابط و جهان ما انسانها به بهشت و یوتوپیا مبدل نخواهد شد اما بدون شک، تنها با دوری از توهمات و خشک اندیشی و در پیش گرفتن خرد و عقل است که می توان بسیاری از دردها و آلام انسانی را کاهش داد…»
انتهای پیام
