عارف کاندیدای ۹۶ می‌شود؟!

یاسمین طالقانی در روزنامه ی آرمان نوشت: سکوت عارف و عدم تمایلش برای ریاست کمیسیون‌های مجلس از نظر برخی اصولگرایان یعنی آماده شدن او برای حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۶! دیروز کمیسیون‌ آموزش مجلس از جهاتی مهم‌ترین کمیسیون مجلس محسوب می‌شد و چشم‌ها و گوش‌ها منتظر شنیدن و دیدن یک خبر از آن کمیسیون بودند که آن هم مشخص شدن ریاست کمیسیون آموزش بود. تا قبل از روز یکشنبه بسیاری از پیش بینی‌ها کاندیدا شدن دو نماینده از دو طیف سیاسی بود یعنی چنین می‌گفتند و می‌نوشتند که عارف از سوی اصلاح‌طلبان و محمد مهدی زاهدی از سوی اصولگرایان برای جلوس بر کرسی ریاست کمیسیون آموزش رقابت می‌کنند که روز گذشته این پیش بینی محقق نشد و عارف ترجیح داد رقابتی برای این ریاست کمیسیون آموزش نداشته باشد. روز یکشنبه یک عضو کمیسیون آموزش گفت: ‌در این جلسه محمد مهدی زاهدی با ۱۳ رای از مجموع ۲۳ رای به عنوان رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات انتخاب شد. اسفندیار اختیاری یادآور شد: همچنین محمدی و نگهبان سلامی نیز به عنوان نواب کمیسیون آموزش انتخاب شدند. شاید یکی از دلایل کاندیدا نشدن عارف به فضاسازی‌هایی مربوط باشد که طی روزهای گذشته بر علیه او صورت گرفت به نحوی که برخی که تمایلی به ریاست عارف بر کمیسیون آموزش نداشتند اظهاراتی را در قالب یک خیرخواه مطرح می‌کردند، به نحوی که در نهایت با اقدامات شان عارف را از حضور در عرصه رقابت منصرف کنند، مانند قاسم جعفری که از نمایندگان مجلس نهم بود و درباره مهندسی انتخابات هیات رئیسه کمیسیون آموزش مجلس که از سوی مخالفان دولت و اصلاحات به صورت شایعه منتشر شده بود، گفت: قطعا کسانی که چنین کاری را انجام می‌دهند دوستان عارف نیستند و عارف نباید اجازه بدهد از سبد آبرویش هزینه شود. وی افزود: متاسفانه در برخی رسانه‌ها اخباری منتشر شد مبنی بر اینکه قرار است در کمیسیون آموزش مجلس تغییراتی ایجاد شود که رئیس و هیات رئیسه این کمیسیون به صورت مهندسی انتخاب شوند و روی عارف به عنوان رئیس هم توافق شده، البته این چیزی است که در رسانه‌ها گفته شده و قطعا کسانی که قصد انجام چنین کاری را دارند، دوستان آقای عارف نیستند. جعفری تاکید کرد: آقای عارف با سوابقی که دارد می‌داند که انتخاب رئیس کمیسیون آموزش باید در یک روند قانونی صورت بگیرد و اگر آنگونه که در رسانه‌ها گفته می‌شود، باشد و بخواهد آرای هیات رئیسه کمیسیون مهندسی شود، درست نیست.

در سر عارف چیست؟

اما برخی احتمال دیگری را مطرح کردند و آن هم برنامه‌ریزی عارف برای سال دیگر بود. کاندیداتوری برای ریاست‌جمهوری آن چنان با عارف غریبه نیست، چنانکه در سال ۹۲ هم او عزم حضور در انتخابات و رقابت با روحانی و دیگر کاندیداهای آن دوره را داشت که در نهایت طی تصمیم جمعی اصلاح‌طلبان از ادامه مسیر و حضور در انتخابات به عنوان کاندیدا انصراف داد. پس از آن برخی اینگونه مطرح کردند که عارف به عنوان معاون اول رئیس‌جمهور به فعالیت‌های خود ادامه خواهد داد که اینچنین هم نشد و اسحاق جهانگیری بر آن کرسی نشست. عارف در این ایام بنیاد امید را تاسیس و اداره کرد اما آنچنان ارتباط تشکیلاتی میان او و سایر اصلاح‌طلبان برقرار نبود تا اینکه موعد بستن لیست برای انتخابات مجلس دهم فرا رسید. برخی که معتقد بودند باید پاسخ انصراف عارف از کاندیداتوری در سال ۹۲ را با سر لیست قرار دادن او کرد، سایرین را مجاب به اجرای چنین موضوعی کردند و عارف درصدر لیست اصلاح‌طلبان برای ورود به مجلس قرار گرفت و به عنوان منتخب اول تهران به ساختمان هرمی شکل بهارستان رفت. پس از مشخص شدن راهیابی تمام اعضای لیست امید که شامل چند اصولگرای میانه رو هم بود بحث‌ها بر سر حمایت از عارف برای جلوس بر کرسی ریاست آغاز شد که در این هنگام برخی عنوان داشتند به دلایل اخلاقی و برای جبران انصراف عارف در انتخابات ریاست‌جمهوری، نام او در سرلیست اصلاح‌طلبان قرار گرفت، پس دیگر نیازی به تقدیرهای بیشتر و تلاش برای ریاست او نیست و برخی دیگر اما اصرار داشتند یک اصلاح‌طلب باید بر کرسی ریاست جلوس کند که همین نمایندگان با وجود هشدارها و توصیه‌های دلسوزان مبنی بر رای بالای لاریجانی، عارف را مجاب به کاندیداتوری برای ریاست کردند و به عبارتی در لباس دوست، شکست را به او تقدیم کردند. عارف مدتی سکوت کرد که برخی از آن تعبیر به قهر کردند که درست نبود و در همین ایام زمزمه‌های احتمال رقابت عارف با زاهدی برای ریاست کمیسیون‌آموزش شنیده شد که روز گذشته او حاضر به رقابت نشد و کرسی ریاست به زاهدی رسید.

عارف، رقیب روحانی؟!

اما به نظر نمی‌رسید عدم ریاست بر کمیسیون آموزش به منزله پایان فعالیت های سیاسی عارف باشد بلکه شنیده شده است او پس از ناکامی برای جلوس بر کرسی ریاست مجلس حاضر به پذیرش رقابت برای کرسی‌های دیگر ریاست نشد و به انتخابات سال ۹۶ می‌اندیشد.این گمانه پیشتر از سوی اصولگرایان هم مطرح شده بود. البته عارف این روزها از اصلاح‌طلبان دلگیر است که حق هم دارد، نخست از سال ۹۲ که به سبب حمایت از روحانی مجبور به انصراف شد و سپس انتخابات ریاست مجلس که رقابت را به لاریجانی واگذار کرد و آن طور که انتظار داشت از سوی اعضای لیست امید حمایت نشد و در نهایت هم اصولگرایانی که در لیست امید بودند مسیر دیگری غیر از سایر اعضای این لیست انتخاب کردند. اکنون این احتمال درحال تقویت شدن است که عارف در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۶ حضور پیدا کند. سبد رای او در آن انتخابات بخشی از اصلاح‌طلبان، برخی اصولگرایان میانه رو و حتی اصولگرایان تندرویی خواهد بود که ۴ سال در انتظار پایان دوره اعتدال بودند. در این مسیر برخی که از مشکلات دولت روحانی که بیشتر در حوزه اقتصادی خودنمایی می‌کند آگاه هستند به عارف توصیه می‌کنند که تبلیغاتی از این ناحیه داشته باشد که همین موضوع هم برای او رای‌آور است. البته برخی هم اینگونه بیان می‌کنند که عارف به تنهایی ظرفیت لازم برای پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری را ندارد و اگر کاندیدا شود برداشت عمومی چنین خواهد بود که او برای جلوس برکرسی ریاست‌جمهوری برای اساس تصمیمی شخصی عمل می‌کند. البته این مسیر از سوی دلواپسان در حال طی شدن است. پس تصور نمی‌شود عارف چنین رویکردی داشته باشد. اودلخور است وباید بزرگان سریع تر فکری برای این مساله داشته باشند.حامیان عارف تصورشان این است که ایشان به حق خود نرسیده است، لذا باید درباره او تصمیم عقلانی اتخاذ شود.

انتهای پیام