گرانی به وقت اوقات فراغت

لیلا مقیمی در سایت اصفهان زیبا نوشت: «یک ماه از شروع تابستان و فصل گرما میگذرد؛ فصلی که دانشآموزان امتحانات خود را دادهاند و اکنون میخواهند اوقات فراغتشان را طی کنند. روزهای داغ و کشداری که بازار انواع و اقسام کلاسهای تابستانی داغ میشود و تبلیغات موسسات مختلف فرهنگی، هنری و آموزشی اوج میگیرد.
اگر تا همین دیروز، برای خیلی از دانشآموزان قدیمی که حالا سالها از اتمام مدرسه و درس و مشقشان میگذرد، تعداد کلاسهای تابستانی محدود بود و کودکان گزینههای اندکی برای انتخاب داشتند، حالا اما تنوع آنقدر زیاد شده که انتخاب را سخت کرده است.
شهریههایی که سر به فلک کشیده است
در این میان، اما برخی از کودکان، تمایلی به حضور در کلاسهای تابستانی ندارند و ترجیح میدهند سه ماه گرم این فصل را در خانه یا کوچه بگذرانند و یک دل سیر بازی و تفریح کنند. خیلی از خانوادهها اما این موضوع را برنمیتابند و معتقدند که کودکان برای استفاده بهینه از اوقات فراغت خود حتما باید در کلاسهای تابستانی شرکت کنند تا مهارت یا حرفهای یاد بگیرند. هرچند گرانی و افزایش چشمگیر شهریه این کلاسها باعث شده تا خیلی از خانوادهها نتوانند مثل سابق، کودکان خود را در موسسات مختلف ثبتنام کنند.
شهریهها سر به فلک کشیده و دست خانوادهها را در پوست گردو قرار داده است؛ والدینی که تا همین چند سال پیش با شروع تابستان لیست بلندبالایی از انواع کلاسهای تابستانی تهیه میکردند تا کودکشان را روانه این کلاس و آن کلاس کنند. امسال، اما شهریهها به قدری بالا رفته که برخی از والدین، علیرغم میل باطنی، نمیتوانند کودک خود را در کلاس خاصی ثبتنام کنند یا اینکه برنامهریزی برای پر کردن اوقات فراغت و تفریح و نشاط کودکانشان داشته باشند.
معصومه، یکی از مادرهایی است که از شهریه بالای کلاسها، به ویژه شنا و موسیقی، گلایه دارد. میگوید: «پسرم تازه امتحانات نهایی را پشت سر گذرانده و به دلیل علاقه زیادی که به موسیقی دارد، او را در کلاس سنتور ثبتنام کردهام. شهریه حدود ۳ میلیون تومان است؛ البته هر جلسه فقط ۲۰ دقیقه طول میکشد. علاوه بر شهریه، حدود ۱۰ میلیون تومان نیز هزینه ساز و کتابهای مربوط به آن شد.
از طرف دیگر، دختر ۱۵ سالهام را هم کلاس شنا ثبتنام کردم. شهریه آن نیز حدود ۳ میلیون تومان، فقط برای ۱۰ جلسه است. حالا به اینها باید هزینه لباس و عینک و دیگر تجهیزات را هم اضافه کرد؛ یعنی فقط برای دو کلاس بیش از ۲۵ میلیون تومان هزینه کردهام.»
او میگوید: «درحالیکه در سالهای گذشته هر کدام از بچهها را حداقل دو کلاس ثبتنام میکردم.» سحر هم یکی دیگر از مادرانی است که از شهریه بالای کلاسهای تابستانی گلایه میکند: «میخواستم دخترم را بفرستم کلاس نقاشی، اما هزینه شهریه و خرید لوازم مورد نیاز آنقدر بالا بود که از پس آن برنیامدم و نتوانستم آن را ثبتنام کنم و شرمنده او شدم؛ چون هم به نقاشی علاقه دارد و هم استعداد.» امثال سحر کم نیستند؛ والدینی که به دلیل عدم توان اقتصادی و درآمد پایین و همچنین افزایش شهریه کلاسهای تابستانی نمیتوانند این امکان را برای کودکان خود فراهم آورند.
پای گرانی به موسسات فرهنگی و هنری نیز رسید
پای گرانی چند سالی است به موسسات فرهنگی و هنری باز شده است. این موضوع باعث شده تا تنها خانوادههای متمول و آنها که دستشان به دهانشان میرسد، امکان ثبتنام کودکانشان در انواع کلاسهای تابستانی را داشته باشند که این مسئله، فارغ از بعد تفریح و پر کردن اوقات فراغت، پیامدهای زیادی را به همراه دارد.
احمد پدرام، روانشناس، در گفتوگو با «اصفهان زیبا» با اشاره به اینکه اوقات فراغت به معنای فارغ بودن از هر گونه اجبار و الزام به انجام کاری است، بیان میکند: بنابراین اگر خانوادهها میخواهند فرزندان خود را در کلاسهای تابستانی ثبتنام کنند، حتما باید بنا به میل آنها این کار را انجام دهند و به هیچ عنوان فرزندان خود را مجبور به انجام کاری نکنند.
این روانشناس میگوید: حضور کودکان در کلاسهای فوقبرنامه و تابستانی، علیرغم پر کردن اوقات فراغت، میتواند به تقویت مهارت آنها و همچنین رشد معنوی، فرهنگی و عاطفی آنها منجر شود. او با اشاره به افزایش چشمگیر شهریه برخی از کلاسهای تابستانی و ناتوانی حضور بعضی از کودکان در این کلاسها بیان میکند: نهادهایی مثل جهاد دانشگاهی و شهرداریها میتوانند با ایجاد امکانات متنوع و ارزان در مراکز فرهنگی و اجتماعی خود، زمینه حضور شهروندان را فراهم کنند.
علیاکبر ارجمندنیا، روانشناس و استاد دانشگاه، نیز در این باره به «ایرنا» میگوید: اوقات فراغت را میتوان به دو دسته فعال و غیرفعال تقسیم کرد. منظور از اوقات فراغت فعال، یا به اصطلاح فعالیتهای فراغتی فعال، به آن دسته از فعالیتها گفته میشود که انجام آنها در زمانهای غیرکاری مستلزم صرف تلاش و کوشش فعالانه است.
به عنوان مثال، انجام یک ورزش محرک مثل پیادهروی، دویدن و فوتبال بازی کردن و مواردی از این دست، جزو فعالیتهای فراغتی فعال به حساب میآید و در مقابل، به آن دسته از فعالیتهایی که انجام آنها انرژی زیادی از افراد نمیبرد، مثل صحبت کردن با دوستان، تماشای تلویزیون و مواردی از این دست را میتوان به عنوان اوقات فراغت غیرفعال یا منفعل نام برد.
اینکه کدامیک بر دیگری ترجیح دارد، بستگی به موقعیت و شرایطی دارد که افراد در آن قرار دارند. طبعاً اگر مردم بتوانند فعالیتهای فراغتی فعال داشته باشند، بهتر میتوانند زمینههای سلامتی، شادی و نشاط را به همراه آورند، ولی اگر شرایطش مهیا نیست، روشهای اوقات فراغتی غیرفعال هم توصیه میشود.
به گفته او، برای والدین توجه به چند نکته الزامی است. اولین و مهمترین آن این است که والدین حتماً باید برای اوقات فراغت فرزندانی که در سن مدرسه هستند برنامهریزی لازم داشته باشند و وقتی دانشآموزی از درس و تکلیف مدرسه رها و فارغ میشود، چارچوب عمل مشخصی را دنبال کند. البته خود فرزندان هم باید در برنامهریزی برای اوقات فراغتشان مشارکت داشته باشند.
یعنی طبعاً وقتی یک کودک و یا نوجوانی ببیند والدینشان برای خودشان برنامهریزی میکنند و از اوقاتشان خوب استفاده میکنند، طبیعی است که آنها هم سعی میکنند از فعالیتهایشان استفاده مفیدی کنند. نکته بعدی این است که اوقات فراغت فعال به مراتب بهتر میتواند برای کودکان و نوجوانان مفید باشد. البته شرایطش باید مهیا باشد.»
انتهای پیام