ﻧﺎﻣﻪ ﺟﻤﻌﯽ از دوﺳﺘﺪاران اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻪ روﺣﺎنی

ﺟﻤﻌﯽ از دوﺳﺘﺪاران اﻧﺪﯾﺸﻪ در نامه‌ای ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺣﺴﻦ روﺣﺎنی از وی حمایت کرد اند که متن آن در پی می آید:

ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﺣﺴﻦ روﺣﺎﻧﯽ رﯾﺎﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮم ﺟﻤﻬﻮر ﻓﻌﻠﯽ و ﻧﺎﻣﺰد اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت آﺗﯽ ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻫﺎﻟﯽ ﻓﺮﻫﻨﮓ، اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رأی ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮای اﯾﺸﺎن ﻧﻪ ﭼﻮﻧﺎن ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﻧﻤﺎد ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﺮ ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽِ اﻓﻘﯽ از اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻌﻘﻮل اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنِ ﺷﻬﺮوﻧﺪ از آن ﺣﯿﺚ داراﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ زﯾﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺪودوﺛﻐﻮر اﻣﮑﺎن ﻫﺎ و آزادی ﻫﺎی ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮدآﮔﺎه ﺷﻮد .ﻟﺬا ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺑﻪ آن اﻓﻖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﯿﺪ روحِ ﺧﻮداﻧﺪﯾﺶ اﺟﺘﻤﺎع ﭘﺸﺘﯿﺒﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﻋﻤﺪﺗﺎً اﯾﻦ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ در ﻓﻀﺎی ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﭼﻮﻧﺎن اﺑﺰار ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻇﺎﻫﺮی دارد ﺑﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت دﯾﮕﺮان و اﯾﻦ وﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ی ﻧﻤﺎد ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی در ﺑﯿﻦ دﯾﮕﺮ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻫﺎ ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻄﻠﻮب ﮔﺮوﻫﯽ از ﻫﻮاﺧﻮان اﯾﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺻﻼً ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯿﺖ اﯾﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ ﺣﯿﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻧﺪ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎآﻧﺠﺎﮐﻪ ﺑﺪان اﯾﺪه ﻫﺎ ﻣﻠﺤﻖ و ﻣﻠﺰم در ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺎم ﮐﻠﻤﻪ «ﻣﺮدم» اﯾﺪ روح ﺧﻮداﻧﺪﯾﺶ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺷﻤﺎﺳﺖ .اﯾﻦ روح، ﻧﯿﺴﺖ، در ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪواً ﻣﺸﺘﺮک و ﻏﯿﺮﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺳﺖ و ﻟﺬا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮام زدﮔﯽ ﺑﻪ دور اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ از ﮔُﺰﯾﺪﮔﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺣﺬر اﺳﺖ .ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎت آﻧﭽﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ اﺷﺘﺮاک آﻧﭽﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن آﻧﭽﻪ دارﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ را ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ وﻟﻮ در اﺧﺘﻼف ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ .ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ را ﺑﻪ ﻫﺰار رواﯾﺖ و در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺻﺪﻫﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﻮﺿﯿﺢ داد .اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .آﻧﭽﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ، در اﯾﻦ اﻧﮑﺴﺎر ﮐﻠﻤﺎت ﭼﻮﻧﺎن ﯾﮏ اﻓﻖِ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﻧﺪ آزادی، ﻋﺪاﻟﺖ و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه. ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ ﭼﻮن اﺻﻼﺣﺎت، ازآﻧﺠﺎﯾﯽ ﻣﻘﺒﻮﻟﯿﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﭘﮋواک ﻫﻤﯿﻦ اﻓﻖِ اﺻﯿﻞ اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﺑﮕﺴﻠﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻪ ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻣﺪون ﺑﻮد ﻧﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﺻﺮف ﺑﻪ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ای ﻣﺴﻠﻂ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺻﺮﻓﺎً رأس ﯾﮏ ﻧﻈﺎم ﻗﺪرت را ﺑﺎ ﺑﺪﯾﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺳﺎزد .ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻼش ﻫﻤﯿﻦ روح از اﻓﻖِ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ در درون ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﺧﻮد را ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺳﺎزد .ﺑﺮای اﯾﻦ روح اﺳﺎﻣﯽ و ﻃﯿﻒ ﻫﺎ و زﺑﺎن ﻫﺎی اﺑﺮاز ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻻﻟﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎت آﻧﻬﺎ ﺑﺮ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . روح ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﯽ ﻫﯿﭻ اﻧﻘﻼﺑﯽ درون زﺑﺎن ﻧﻔﻮذ ﮐﻨﺪ .روح ﻫﻤﻮاره آرام آرام در ﺗﻤﺎرﯾﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﻮد را زﺑﺎﻧﻤﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪه و ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺳﺎزد . ازاﯾﻦ روی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﯿﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، اﯾﻦ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ روﺣﯽ داﺷﺖ و روح اﺟﺘﻤﺎع آن را ﺟﺪی ﮔﺮﻓﺖ .اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺪه ﻫﺎﯾﯽ را وارد زﺑﺎنِ ﮐﻠﯿﺖ دوﻟﺖ ﻣﻠﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﯾﮏ ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﻮق ﻣﯽ داد .ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ در رﻧﺴﺎﻧﺲِ اروﭘﺎ، ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ای اﻧﻘﻼب در ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎ روﺑﻪ رو ﻧﺒﻮدﯾﻢ .ﻧﻪ ﮔﺎﻟﯿﻠﻪ، ﻧﻪ دﮐﺎرت، ﻧﻪ ﺑﯿﮑﻦ، ﻧﻪ ﺑﺎرﮐﻠﯽ و ﻧﻪ ﻻﯾﺐ ﻧﯿﺘﺲ و دﯾﮕﺮان، ﺑﺎ ﻫﻢ« ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » ﭼﻮن وﺣﺪت و وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻘﺎی ﻧﻔﺲ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻤﺪﺗﺎً در ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮ ﻗﺪﯾﻢ در ﭘﯽ اﺛﺒﺎت اﯾﻨﻬﺎ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﺛﺒﺎت ارزش ﻫﺎی و ﺷﯿﻮه «روش» اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺗﻔﺎوت ﮐﺮد ی دﻓﺎﻋﯿﺎت ﺑﻮد. ازﺣﯿﺚ ﺑﺎورﻫﺎی زﯾﺴﺘﻪ، اﯾﺮانِ دﯾﮕﺮ، اﯾﺮان ﻣﺪرن، اﯾﺮان ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ، اﯾﺮان ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﻏﯿﺮه اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺮ درﺳﺖ اش را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ، ﮐﻤﺎﺑﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦ اﯾﺮان اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدات و رﺳﻮم روزﻣﺮه اﻣﺎ در ﯾﮏ ﺗﻔﺎوت روﺷﯽِ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎورﻫﺎ را ﺑﺮ ﺳﻨﺠﻪ ی ﺧﺮد ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ و ﺳﺮه و ﻧﺎﺳﺮه را ﺑﻪ ﻣﺮور ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﯽ ﭘﺎﻻﯾﺪ ﮐﻪ روال زﯾﺴﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻧﺸﻮد .آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺟﺎنِ ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺪرن را ﻟﻤﺲ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺪاﻫﺖ اﯾﻦ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ .اﻣﺎ روﺷﻨﻔﮑﺮی ﺳﺎده اﻧﮕﺎراﻧﻪ ای ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﭼﺸﻢ ﺑﻪ روش» دارد ﻧﻪ «ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت» و ﺑﺪﺗﺮ از آن ﺳﻨﺖ « ﻫﺎ ﮔﺮاﯾﯽ ای ﮐﻪ در واﮐﻨﺶ ﺑﺪان ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺗﻮان درک اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را ﻧﺪارﻧﺪ .ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮان درﮔﯿﺮ ﺟﺪال روش» اﺳﺖ ﻧﻪ «ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت» روﺷﻨﻔﮑﺮ و ﺳﻨﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﻧﻔﺮﺗﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﻦ دو ﺷﯿﻮه « ﻫﺎ ی در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮدن، ﺧﻂ اﻧﻔﺼﺎﻟﯽ در دوﻻﯾﻪ ی اﺟﻤﺎع اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً در ﺑﺰﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ .روﺷﻨﻔﮑﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ و اﻧﮑﺎر ﺳﻨﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺳﺖ اﻓﺰار و ﺑﻬﺎﻧﻪ را ﻧﻔﯽ ﻣﯽ « ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » ای ﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ، اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﺑﻪ ای ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ اﯾﻨﺎن را از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺬف ﮐﺮده و از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ درﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﻘﺪس ﺧﺪﺷﻪ ای ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﺟﺪال ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﯾﺪه ﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. در ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ ای ﺑﺎرﻫﺎ اﻧﻘﻼﺑﺎت رﯾﺰودرﺷﺖ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﺸﺎﮐﺶ در ﺳﻄﺢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ اﺳﺎﺳﯽ در ﺳﻄﺢ ﻧﮕﺮش ﯾﮏ ﻓﺮد در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ اش را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﺪام ﺑﺮ ﻧﻮﻣﯿﺪی از ﺑﻬﺒﻮد اوﺿﺎع اﻓﺰوده ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﭘﻨﺠﺎه وﻫﻔﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ی روﺷﻨﻔﮑﺮی ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪ و از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ در ﺷﺪ .اﻣﺎ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﻪ زودی ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ واﻗﻌﺎً در ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻫﺰار روﺷﻨﻔﮑﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ .ﭼﯿﺰی ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ زودی ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻫﺮ دو ﺑﻮد :ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ و روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ آن، ﮐﻪ ﻧﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮی را ﺑﺮﻣﯽ ﺗﺎﻓﺖ ﮐﻪ آن را ﺣﻘﯿﺮ و ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺑﺸﻤﺎرد و ﻧﻪ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ آن را ﺑﻪ ﮐﻨﺘﺮل درآورده اﺳﺖ .اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻗﺪرت اش را در ﺳﺎل ﻫﻔﺘﺎدوﺷﺶ ﻧﺸﺎن داد، آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻧﻔﺮ را ﭘﺎی ﺻﻨﺪوق ﻫﺎی رأی ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻼﺣﺎت رأی دﻫﻨﺪ و ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻘﺪم اﺳﺖ .ﻫﻤﺎن «اﻧﻘﻼﺑﯽ» ﺑﺮ ﻫﺮ «ﺗﺤﻮل» ﻃﻮرﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از آن وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﻣﻮﺿﻮع ﻧﮕﺮ ﺑﯿﺶ از ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎن ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ آن ﻧﯿﺮو را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ازآﻧﺠﺎﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮیِ ﻣﻮﺿﻮع زده ﺧﺎﺻﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ روﯾﻪ ای ﺑﻠﻮک ﺷﺮﻗﯽ ﺗﮑﺎﻧﻪ» اﻧﺘﻈﺎر در ﭘﺲ ﺗﺤﻮل را داﺷﺖ، ﺗﺪرﯾﺠﯽ « ای اﻧﻘﻼﺑﯽ از ﺳﻨﺦ ﻣﺄﻟﻮف ﺑﻮدن و ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎﻣﯽِ روح را ﺑﻪ ﺳﻮی آﻧﭽﻪ ﺧﻮد اﺟﺘﻤﺎع ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻪ آﻧﭽﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﺮای اش ازﭘﯿﺶ ﻣﻘﺮر ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ درﻧﯿﺎﻓﺖ و ﺗﺤﻮل را ﺻﺮﻓﺎً روﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ دﯾﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺮ ﯾﮏ رﺳﺎﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﭘﺎﯾﻪ ای .ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ وﻫﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ دﺳﺖ زد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺤﻮل، ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﻮﺟﻪ ﺳﺎز و دﺳﺖ اﻧﺪاز و ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮاﻧﺪازﻧﺪه ی ﯾﮏ اﻧﻘﻼب ﮐﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻓﻌﯽ در رأس ﺣﮑﻮﻣﺖ روح ﺟﺎﻣﻌﻪ را دﮔﺮﮔﻮن ﺳﺎزد .ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﻫﺮآن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺪاﻧﺪ و ﺻﺪاﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪاری ﻣﻨﻄﻖ، در ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻬﺎﻧﯽ دﮐﻤﻪ ای ﻣﺮﮐﺰی ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر آن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﺤﻮل ﺷﻮد .ﺣﺘﯽ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺟﻬﺎن اش را ﺑﺮ ﻧﻈﻤﯽ ﺗﮑﻮﯾﻨﯽ و اﻧﮑﺸﺎﻓﯽ آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ .ﻟﺬا دوﻟﺖ اﺣﻤﺪی ﻧﮋاد ﭼﻮﻧﺎن واﮐﻨﺸﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺮوژه ی ﻣﺸﺘﺮک روﺷﻨﻔﮑﺮیِ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع و ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ .دوﻟﺖ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ را ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﯿﺖ اش ﻓﻬﻢ ﮐﺮد ﻧﻪ در اﻋﻤﺎل اش .اﯾﻦ ﻧﯿﺖ ﺑﺪواً ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﺧﻄﺮ اﻧﮑﺸﺎﻓﯽ ﺑﺮ روی ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮان ﻣﯽ «ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ» دﯾﺪ، ﻟﺬا روﺷﻨﻔﮑﺮان و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ی ﺑﯿﺮوﻧﯽ اﺻﻼﺣﺎت را در دﻓﺎع از آﻧﻬﺎ ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد .ﻟﺬا ﺑﺮﺧﻮردی ﺧﺸﻦ ﮐﻪ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﻮج دوم روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻫﺸﺘﺎدوﻫﺸﺖ ﮐﺮد ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮی ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﻮر دﺳﺖ ﮐﻢ در ﮔﻔﺘﺎرش ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻦ ﻃﺮدش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻫﺮدو اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻮان ﻓﻬﻢ اﯾﻦ روح را ﻧﺪارﻧﺪ. ﻟﺬا روح اﺟﺘﻤﺎع ﻣﻨﻄﻘﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮏ اﻋﺘﺪال ﻣﯽ رﻓﺖ و آن اﻓﻖ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد روال زﻧﺪﮔﯽ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﺷﻤﺎ از ﮔﺮدوﻧﻪ ی اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻧﻮدودو، ﻧﻪ ﮐﻨﺸﯽ ﺻوﺮف از ﺳﺮ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ روح » اﻣﯿﺪی ﯾﺎ واﮐﻨﺸﯽ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻗﺒﻠﯽ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻮد .اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮآﯾﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ روح «اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺿﺮورﺗﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻟﺤﺎظ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺻﺮف روی دادن آن ﻣﻘﺪس اش ﮐﻨﺪ .ﺧﻮد  دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ آن از ﻣﺴﯿﺮ اﻗﺘﻀﺎﺋﺎت و اﻣﮑﺎن ﻫﺎی روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد .ﺧﻄﺮی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در دل ﻫﻤﺎن ﻣﺨﺎﻃﺮه ی ﮔﺸﻮدﮔﯽ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﯾﺮان را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻈﻤﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺼﺮﻓﯽ و ﺗﮑﻨﺴﯿﻦ اﯾﺴﺘﯽ در رواﺑﻂ ﺑﺪواً اﻗﺘﺼﺎدیِ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﺑﺮﺟﺎم ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑﺰرگ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺤﺎﺳﻦ و ﻣﻌﺎﯾﺐ اش را ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ درﯾﺎﺑﯿﺪ .ﯾﮏ ﺿﺮورت ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻗﻄﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ در ﮔﺮو ﻏﻠﺒﻪ development ﮔﻮﯾﺪ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ و در ﻧﺴﺒﺖ « ﺟﻮف ﺧﻮﯾﺶ » اﺳﺖ و ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ از envelopmentﺑﺮﻫﺎی ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد، راﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﻣﻬﯿﺎﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ وادی ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ ﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﭘﺮﺧﻄﺮ .در ﻧﻈﻢ رواﺑﻂ اﻗﺘﺼﺎدی اﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻤﯿﺰِ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﻮﻟﯿﺪ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺼﺮف ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ و ﺗﻮﺳﻌﻪ را در دوﻣﯽ ﻓﻬﻢ ﮐﻨﯿﻢ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روح اش را از ﮐﻒ ﺑﺪﻫﺪ .ﮔﻮﻧﻪ ای ﺣﯿﺎت ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ ی ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻋﺪ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻀﺎً ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ .آن ﺗﮑﺎﭘﻮی زﯾﺴﺘﻪ در ﻓﻀﺎﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﺣﯿﺎء اش ﮐﻨﺪ در دوﻟﺖ دوم ﺷﻤﺎ اﮔﺮ از ﮐﻒ ﺑﺮود ﺟﺎﻣﻌﻪ ی اﯾﺮان ﻗﻄﻌﺎً آﯾﻨﺪه ای ﺗﻠﺦ ﺗﺮ از ﺟﻨﮓ و ﻓﻘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؛ ﯾﮏ اﻧﻔﻌﺎل ﻣﺤﺾ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻮاﻣﻊ اﻗﻤﺎری ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ .ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﺪواً دو اﻣﮑﺎن ﭘﯿﺶ روﺳﺖ؛ ﯾﺎ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره رأی ﻣﯽ آورد ﯾﺎ ﻧﻤﯽ « ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » آورد .اﮔﺮ رأی ﻧﯿﺎورد ﺑﺎزی ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﮑﺮر ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪﯾﺪ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ در ﻫﻤﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ و درﺟﻮف رﻓﺘﻦ ﻫﺎی اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﻃﺒﻌﺎً ﻧﯿﺮوی ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ از دﮔﺮ ﺳﻮی ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ درﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ وﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ دو اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ؛ ﯾﺎ اﯾﺸﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ازآﻧﺠﺎﮐﻪ در ﻧﺤﻮه ﻫﺎ و اﻧﮕﯿﺰه ﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﯾﮑﺪﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب روﺷﻦ ﺗﺮ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً در ﯾﮏ اراده ی ﻣﺸﺘﺮک ﺟﻤﻊ ﺷﻮد .اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﯿﺘﺎرﯾﺰه ﮐﺮدن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﯾﻦ وﺿﻊ را ﺣﺎل ﮐﻪ ﺧﺎﺻﻪ اﯾﺮان ﭘﺎ در ﻋﺮﺻﻪ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت اش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺪﯾﺪاً واﮐﻨﺶ ﻫﺎی ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ را در ﭘﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﺗﺤﺮﯾﻢ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، درﻋﯿﻦ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از درون ﻧﯿﺰ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻓﺰاﯾﻨﺪه ای ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﺘﯿﺠﻪ ی ﻣﻨﻄﻘﯽ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ.ﺧﺎﺻﻪ دو اﻣﺮ را در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ و در ﺳﻄﺢ ﻣﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درﯾﺎﺑﺪ. در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ؛ ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ ﺑﺮ ﯾﮏ زﻣﯿﻨﻪ ی ﻣﺒﺎدﻻت ﻣﺪام«ﻣﺼﺮف» و«ﺗﻮﻟﯿﺪ» ﻣﯿﺎﻧﺠﯽِ اﻗﺘﺼﺎدی ﻣﺒﺘﻨﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎ ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺣﺖ ﺑﺪواً ﺑﯿﻦ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ .ﻣﺎده ی ﺧﺎم، ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﻓﺮوش ﻧﺎم ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ی ﮐﺎﻻ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺎم ﺳﻪ ﻧﻮع ﯾﺎ ﺳﻪ ﻻﯾﻪ ی ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺪ .ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺎده ی ﺧﺎم ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺪ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﮐﻪ ﮐﺎر ﺗﻮﻟﯿﺪی روی ﻣﺎده ﺧﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﮐﻪ ﮐﺎﻻی ﻧﻬﺎﯾﯽ را ﻣﯽ ﺧﺮد و ﺿﺮورﺗﺎً ﻫﺮﺳﻪ در ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﭼﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮاﺣﻞ اول و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ» ﺳﻮم را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ «ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮ» و « ﺗﺮ ﺷﻮد و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﮐﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺣﺎﺻﻞ از اﻧﻄﺒﺎق ﻻﯾﻪ ی اول و ﺳﻮم و از ﻻﯾﻪ ی دوم ﻣﺤﺮوم ﺑﺎﺷﺪ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ .ﺟﺎﻣﻌﻪ ی اﯾﺮان ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺑﺘﻨﺎی اش ﺑﺮ ﻧﻔﺖ و ﻓﻬﻢ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﺮﻓﺎً در ﮐﺎﻻی ﻣﺼﺮﻓﯽ در اﯾﻦ ﻧﻈﻢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﻗﺘﺼﺎدی اﻣﮑﺎن آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮی ﺑﯿﺸﺘﺮی دارد. ﻣﺸﺎوران ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺻﺪ ﮐﺮده اﯾﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﮐﻠﯿﺪی را درﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﻌﻀﺎً ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﮐﻠﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در ﻣﺼﺮف را ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در ﺗﻮﻟﯿﺪ .دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﯾﺪاً در ﻣﻌﺮض اﯾﻦ آﺳﯿﺐ اﺳﺖ و ﭘﺮواﺿﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺻﺎدرات و وارادت ﺗﺎﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮان اش ﻣﯽ رﺳﺪ ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﯽ ﮐﻪ وﻟﻮ ﻣﺮدم اﺑﺮاز ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ ﻓﻼن ﮐﺎﻻی ﻣﺼﺮﻓﯽ را ﻧﺪارﯾﻢ وﻗﻌﯽ ﻧﻨﻬﺪ و از ﭘﻮﭘﻮﻟﯿﺴﻢ ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﺪ .ﯾﺨﭽﺎل ﻟﻮﮐﺲ ﺳﺎﯾﺪﺑﺎی ﺳﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﯿﮏ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﺎ در ﻧﻈﻢ اﻗﺘﺼﺎد ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮاﮐﺘﻮر ﻣﻔﯿﺪ و ﭼﻨﺪﻣﻨﻈﻮره اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺳﻨﺪ اﻓﺘﺨﺎر و ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺳﺎزی ﺑﺪواً ﻣﺴﺌﻠﻪ ی اﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺮﺳﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ در اﯾﻦ روال ﮐﺪام ﻧﻘﺶ را از ﻣﯿﺎن آن ﺳﻪ ﻻﯾﻪ اﯾﻔﺎء ﮐﻨﺪ؟ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺗﺼﻔﯿﻪ ی ﻓﻼن رودﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﮕﺬار ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻫﺎ ﺗﻮﻣﺎن ﺳﻮد ﻫﻢ ﺑﺮای ﺻﺎﺣﺒﺎن اش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .روﺷﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻮدش رودﺧﺎﻧﻪ ی دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرش را ﮔﺴﺘﺮش دﻫﺪ .اﻣﺎ از ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرش واردات ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﮐﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ و ﺷﯿﮏ ﺗﺮ از ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻫﺎی ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ دوﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ در ﭼﺎرﭼﻮب ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻌﻘﻮل ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ی آزادی در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻼﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ، اﺑﺪاً ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﮐﻪ دارد ﺧﻮن ﺳﯿﺎه ﻣﻠﯽ اش را ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آن را ﺧﺮجِ داﺷﺘﻦ اﺷﯿﺎء ﻟﻮﮐﺲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﭘﻮل ﻣﯽ ﺷﻮد ﭼﯿﺰی اﺳﺎﺳﯽ و ﻣﻮﻟﺪ را ﺳﺎﺧﺖ و ﺧﺮﯾﺪ .روﺷﻦ اﺳﺖ ﺣﺎل ﮐﻪ اﯾﺮان وارد ﻧﻈﻢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﭘﻮل ﻧﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ درﺳﻄﻮح ﺧﺮدوﮐﻼن ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺑﺰار ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺧﺼﻮﺻﯽ، ﻋﻤﻮﻣﯽ ﯾﺎ دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺒﺤﺜﯽ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ اﺳﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﻮد .ﭘﺲ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻤﺎﯾﺰ وﺟﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ از وﺟﻪ ﻣﺼﺮف در ﻓﻬﻢ اش از ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

در ﺳﻄﺢ ﻣﻠﯽ؛ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﭙﻬﺮﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺪواً ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ .در ﭘﺲ اﻗﺪاﻣﺎت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻃﯿﻒ ﻧﻈﺎم» ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ در ﺟﺪال « ﻫﺎﯾﯽ از ﺑﺎورِﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن درﮐﯽ اﺳﺎﺳﯽ از ﺗﺤﻮل واﻗﻌﯽ اروﭘﺎ ﻧﺪارﻧﺪ و در ﯾﮏ ﺧﻂ اﻓﻖ ﺗﻮرﯾﺴﺘﯽ از ﺻﺮف ﻧﺘﺎﯾﺞ و ﻣﺎوﻗﻊ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺎل ﭼﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ .اﯾﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮ و ﺳﻨﺖ ﮔﺮا را ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻤﻞ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﺻﻞ ﻣﺘﻮن ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن ﺑﻪ درﺳﺘﯽ در ﺳﻄﻮح ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻬﻢ ﺷﻮﻧﺪ، ﮐﻪ اﯾﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎری و وﻇﯿﻔﻪ ای ﺳﺖ از ﺳﻮی ﮐﻞ اﺟﺘﻤﺎع و دوﻟﺖ ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺎره ای از ﻧﻘﺶ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮد .اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ دو ﺻﻮرت ﺳﻠﺒﯽ و اﯾﺠﺎﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اول ﻋﻘﺐ زدن ﻣﻮاﻧﻊ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ ﻫﺎی دﯾﺎﻟﻮﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎع ﮐﻪ دوﻟﺖ اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش وارد دﯾﺎﻟﻮگ ﺷﻮد ﻣﺜﻼً ان.ﺟﯽ.اوﻫﺎ و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﻣﺆﺳﺴﺎت و ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﻋﻤﻠﯽ و ﻧﻈﺮی ﮐﻪ ﻣﺎﺣﺼﻞ ﮐﺎر ﺟﻤﻌﯽ ﺧﻮد ﮔﺮوه ﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ .دوم ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﻣﻘﺪﻣﺎت و ﺗﻤﻬﯿﺪات اﯾﻦ دﯾﺎﻟﻮگ ﻫﺎ .ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎی ﻻزﻣﻪ ﺑﺮای ﻣﮑﺎن ﻫﺎ و دﯾﮕﺮ ﺗﻤﻬﯿﺪات ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ آن دﯾﺎﻟﻮگ ﻫﺎ را ﺗﺴﺮﯾﻊ ﮐﻨﺪ ﺑﯽ آﻧﮑﻪ دوﻟﺖ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﯿﻞ او در آﻧﺠﺎ ﮐﺎری ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد .ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در اﯾﻦ . اﺳﺖ« زﯾﺮﺳﺎزی ﺗﺌﻮرﯾﮏ ﺣﯿﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ » ﺧﺼﻮص اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﺑﺮای ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ی اﯾﺮان ﺷﺪﯾﺪاً ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪت از اﯾﻦ ﻓﻘﺪان در ﺻﺪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮرده اﺳﺖ :ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﺗﺌﻮرﯾﮏ ﮐﻪ روح ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ورای ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻗﺖ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻫﺎ ﻣﻮاد و ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ را در آن آرﺷﯿﻮ ﮐﻨﺪ .در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺳﻨﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﺎری و ﮐﻼً ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﻈﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای ﻣﺘﺪاوم دارﻧﺪ، وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻣﻬﻢ «آرﺷﯿﻮﻫﺎﯾﯽ» ﺗﺮ از داﻧﺸﮕﺎه و دﯾﮕﺮ ﻣﮑﺎن ﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در واﻗﻊ ﻗﻠﺐ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻧﻬﺎﺳﺖ . در آﻟﻤﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و دﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎی اروﭘﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺆﺳﺴﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً آرﺷﯿﻮ ﻻﯾﺐ ﻧﯿﺘﺲ، آرﺷﯿﻮ ﮐﺎﻧﺖ، آرﺷﯿﻮ ﻫﻮﺳﺮل و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه دارﻧﺪ و ﻣﺪاوﻣﺎً آﺛﺎر را وﯾﺮاﯾﺶ، ﺑﺎزوﯾﺮاﯾﺶ و ﺗﺼﺤﯿﺢ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺮح ﻣﯽ دﻫﻨﺪ .ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮزه ﻫﺎی ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺮآﻧﭽﻪ در ﮐﺎوش ﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ارزش ﻋﻠﻤﯽ آﻧﻬﺎ ﮔﺮدآوری ﺷﺪه و ﺳﻮای از ارزش ﻣﺎﻟﯽ و ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ در دﺳﺘﺮس اﻫﻞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ .در اﯾﺮان اوﻻً ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﮑﺎن ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻣﺜﻼً ﺑﺮای آرﺷﯿﻮ آﺛﺎر و ﻧﺴﺦ و دﯾﮕﺮ اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﻮﻋﻠﯽ و ﺳﻌﺪی و ﺣﺎﻓﻆ و دﯾﮕﺮان ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ .ﻣﻮزه ﻫﺎی ﻣﺎ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻧﻪ ﻣﮑﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه از اﺷﯿﺎء ﻟﻮﮐﺲ و ﺟﺬاب اﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺟﻬﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ .ﺑﻪ ﻓﺮض آرﺷﯿﻮ» ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﭼﯿﺰی ﭼﻮﻧﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ، اوﻻً ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن در آﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﻣﯽ «ﺣﺎﻓﻆ آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﺠﺎرب و داﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﺷﺎن را اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽ دادﻧﺪ، ﺛﺎﻧﯿﺎً ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦِ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻣﮑﺸﻮف ﯾﺎ دﺳﺖ ﮐﻢ ﮐﭙﯽ و ﻣﯿﮑﺮوﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯾﯽ از آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦ ﺗﺎﮐﻨﻮن وﯾﺮاﺳﺘﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪ ی رﺳﻤﯽ و ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت را اﻧﺘﺸﺎر ﻣﯽ داد .ﺣﺎل در ﻓﻘﻪ، ﻗﺮآن ﭘﮋوﻫﯽ، ﻋﺮﻓﺎن، ادﺑﯿﺎت، ﻓﻠﺴﻔﻪ، ﻃﺐ، ﺗﺎرﯾﺦ، ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه ﭼﻨﯿﻦ آرﺷﯿﻮﻫﺎﯾﯽ ﻣﺪام ﻓﻬﻢ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ را ﺗﻌﻤﯿﻖ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﺎً در دﯾﺎﻟﻮگ ﺑﺎ ﻓﻬﻢ ﻫﺎی ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ از دﯾﮕﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ، ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺲ زﻣﯿﻨﻪ ﮐﺸﺎﮐﺶ در ﺳﭙﻬﺮﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ را از ﭘﻮﭘﻮﻟﯿﺴﻢ و ، ﻫﯿﺠﺎن ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داد .ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ آرﺷﯿﻮ ﻣﺸﺨﺺ از ﻣﺘﻮن و ﻧﺴﺦ ﻗﺮآﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً رﺳﻤﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪارﯾﻢ .ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦ ﺧﻄﯽ و ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻢ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻋﻢ از اﺻﻞ ﯾﺎ ﮐﭙﯽ ﺷﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ از ﮐﺎﻧﺎل آن ﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن و ﻓﻀﺎﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ دﺳﺘﺮﺳﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ .ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺐ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺮاﮐﺰ اﺳﻨﺎد را دارﯾﻢ .ﻣﻨﻈﻮر از آرﺷﯿﻮ اﯾﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ، اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺨﺎزﻧﯽ از ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﺘﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎک ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮدی ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﺮای ﯾﮏ ﺗﺤﻘﯿﻖِ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮐﺎری و ﺳﻔﺎرﺷﯽ ﺳﺮاغ ﺷﺎن ﺑﺮود .دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ آﻗﺎی روﺣﺎﻧﯽ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺟﺎوﯾﺪان ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪواً ﺗﺄﺳﯿﺲ ﭼﻨﯿﻦ آرﺷﯿﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮدﻣﺎن و ﻫﻢ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰی دور و دراز ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً اﻣﮑﺎنِ آﻏﺎز دارد . وزارت ﻓﺮﻫﻨﮓ و ارﺷﺎد ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻼً ﻋﺪه ای را اﺳﺘﺨﺪام ﮐﻨﺪ ﺗﺎ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻼت اروﺗﯿﮏ در ﮐﺘﺐ ﻗﺼﻪ ی ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﮕﺮدﻧﺪ و ﺧﻂ ﺷﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ ﺑﮑﻨﺪ .رﺻﺪ ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺣﻮزه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻟﻮازم ﺑﺮای اﯾﺠﺎد آرﺷﯿﻮ ﻫﺎ و ﺑﺮﻗﺮارﮐﺮدن ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎ و ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻣﻠﯽ و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ .ﯾﮏ ﺧﯿﺰش ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺪون ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﭘﺎﯾﻪ ای و زﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻋﻠﻢ ﺑﺎ آﻣﺎرِ ﻣﻘﺎﻻت ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮐﭙﯽ و ﻓﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﯾﮏ ﺧﯿﺰش ﻋﻤﺪه ی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﯿﺰش ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺻﺪﻫﺎ دﻫﺨﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺎری ﭘﺎﯾﻪ ای ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮانِ ﻓﻌﻠﯽ اﺑﺪاً ﺗﻬﯽ از ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ ﻫﺎ و ﻧﯿﺮوﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ، درﻋﻮض اﮔﺮ ﺧﺎﻣﻮش اﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺪم وﺟﻮد اﻣﮑﺎن ﻫﺎ و ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺮوﻫﺎی آﻧﻬﺎ را ﻓﻌﺎل ﮐﻨﺪ .ﻧﺒﻮد ﯾﮏ ﭼﺎﻟﺶ ﭘﺎﯾﻪ ای ﺑﯿﻦ ﻣﺜﻼً آرﺷﯿﻮ ﺑﻮﻋﻠﯽ و آرﺷﯿﻮ ﻏﺰاﻟﯽ ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺨﯿﻒ در ﺳﻄﺢ ﺑﺪه ﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻃﯿﻒ ﺑﻨﺪی ﻫﺎی ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻧﺎﻓﯿﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در ﺳﻄﺢ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻧﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ورود ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ در ﻻﯾﻪ ای ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺮاﺗﯿﮏ در ﻋﺮﺻﻪ ی ﻣﺒﺎدﻻت اﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺪون ﯾﮏ زﯾﺮﺳﺎزی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ وارد ﺳﻄﺢ دﯾﺎﻟﻮگ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﻮد. در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮای ﺗﺎن آرزوی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ دارﯾﻢ .ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺿﻌﻒ ﻫﺎ و ﻗﻮت ﻫﺎی ﺣﻘﯿﻘﯽ را درک ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﺎور دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﺮ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دﯾﮕﺮ در آن ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻧﻪ از ﺳﺮ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﯾﺎ ﻫﯿﺠﺎن و ﻣﻬﺮ و ﮐﯿﻦ، ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮ ﻣﺪار ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ .ﻟﺬا ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎرش اﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺑﻨﺎ به ﯾﮏ ﺿﺮورت ﺗﺎرﯾﺨﯽ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻓﻌﻠﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ و ﺧﻮد را در اﻓﻖ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. اﻣﻀﺎءﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻟﻔﺒﺎ: آﺑﺎدی، ﻣﻬﺮان؛ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎز و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺣﻤﺪی، ﻗﺎﺳﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای ﻋﻠﻮم ﺳﯿﺎﺳﯽ

آﺑﺎدی، ﻣﻬﺮان؛ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎز و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺣﻤﺪی، ﻗﺎﺳﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای ﻋﻠﻮم ﺳﯿﺎﺳﯽ آزاد ارﻣﮑﯽ، ﺗﻘﯽ؛ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎس آزادی، ﺣﺴﯿﻦ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﺎری اﺳﺪی، ﺷﻌﺒﺎن اﺳﮑﻨﺪری، ﺳﻤﯿﻬﻪ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺤﻤﺪ؛ ﺷﺎﻋﺮ و روزﻧﺎﻣﻪ ،آﺷﻮر ﻧﮕﺎر اﻗﺘﺼﺎدی، ﻫﺪﯾﻪ؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ی ﻓﻠﺴﻔﻪ ی اﺧﻼق اﻣﺎﻣﯽ، ﺳﯿﺪاﻣﯿﻦ اﻣﯿﺮﺻﺎﻟﺤﯽ، رﺿﺎ اﯾﺰدی، ﻓﺮﺷﺘﻪ؛ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﺸﺎوره ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ، ﺑﻬﺰاد ﻣﺤﻤﺪاﺑﺮاﻫﯿﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ،ﺑﺎﺳﻂ ﺑﺎﻃﺒﯽ، ﻫﻮﺷﻨﮓ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎد ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﻃﺎﻫﺎ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻧﮋاد ﺑﻬﺮاﻣﯽ، ﻓﺮﺷﺘﻪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

ﻣﺤﺴﻦ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ،ﺑﻮاﻟﺤﺴﻨﻰ ﺗﻘﻮی، ﺣﺴﯿﻦ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ی اﺧﻼق اﯾﻠﯿﺎ،ﺗﻬﻤﺘﻨﯽ ﺛﺒﺎﺗﯽ، ﻋﻠﯽ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻣﺤﻘﻖ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮی، ﻋﻠﯽ ﺣﺎﺗﻤﯽ ﯾﺎدﮔﺎری، ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ؛ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺣﺪادی، ﻣﺤﻤﺪاﻣﯿﻦ؛ ﺷﺎﻋﺮ و داﻧﺸﺠﻮی روان ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪﺟﻮاد؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ، زاده ﺣﻤﯿﺪی، ﺻﺤﺮا؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎس ارﺷﺪ ﻣﺸﺎوره و رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺧﺪاداد؛ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ،ﺧﺎدم ﺧﺎﻟﺼﯽ، اﺣﻤﺪ؛ ﭘﮋوﻫﺶ ﮔﺮ ﻋﺮﻓﺎن و ادﯾﺎن ﺧﻄﯿﺒﯽ، ﺳﯿﺪاﺷﮑﺎن؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ی ﻓﻠﺴﻔﻪ داروﮔﺮی، ﺗﻮرج؛ ﺷﺎﻋﺮ راﺷﺪ درﺗﻮﻣﯽ، رﺿﺎ؛ ﺧﻮاﻧﻨﺪه و ﻧﻮازﻧﺪه دوﺗﺎر رﺣﻤﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﺒﯿﺰ؛ ﻋﮑﺎس ، ﻓﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و ﭘﮋوﻫﺶ ، روﺷﻨﯽ، رﺿﺎ؛ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﺮ رﯾﺎﺣﯽ، ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ؛ ﭘﺰﺷﮏ و داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﮑﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺠﺖ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺳﯿﺎﺳﯽ ، راد زﯾﻨﯽ اردوان، ﺳﻮق ﺳﺎﻻری، اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ی ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺳﻮری وﻫﺎب؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻧﮋاد ﺷﺎه ﺟﻠﯿﻞ ، ﭼﺸﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎن اﻣﯿﺮ؛ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﭘﮋوﻫﺶ ، ﭘﻮر ﮔﺮی ﺷﻌﺒﺎﻧﯽ، ﯾﺤﯿﯽ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای ﻓﻠﺴﻔﻪ ی ﻋﻠﻢ، ﻣﺤﻘﻖ و ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺷﻤﺎﻋﯽ، ﺑﻬﺰاد؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن ﺷﻤﺲ آوری، ﺳﺮدار؛ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻬﺒﺎزی، ﻋﻠﯽ؛ دﮐﺘﺮای ﻋﻠﻮم اﻋﺼﺎب ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎت ﻋﻠﻤﯽ داﻧﺸﮕﺎه

ﻣﻬﺪی؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ،ﺻﺎﺣﺒﮑﺎر ی ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻣﺎﻧﯽ؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ ، ﻋﻼﻣﻪ ﺣﺴﻦ؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻋﺎﺑﺪی ﻋﺒﺪاﷲ؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻓﺮ ی اﺧﻼق ﻋﺒﺎﺳﯿﺎن، ﺣﺴﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰی، ﺳﯿﺪرﺿﺎ؛ دﺑﯿﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ، ﻋﺒﺪاﻟﻌﻠﯽ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻋﻘﯿﻠﯽ، ﻟﯿﻼ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﺸﺎوره ﻋﻠﻮی ﺻﺪﯾﻘﻪ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻋﻠﻮم ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ، ﻧﮋاد ﻋﻠﯽ اﺣﻤﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ، ﻧﮋاد ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻏﻼﻣﯽ، ﻋﻠﯽ ﻧﺠﺎت؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ی ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﻼﻣﯽ، ﻣﺤﻤﺪ؛ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻓﺎﺿﻠﯽ، ﻧﻌﻤﺖاﷲ؛ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎس ﻓﺘﺎﺣﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻓﺪوی، ﻣﻨﺼﻮر؛ ﻣﺤﻘﻖ در زﻣﯿﻨﻪ ی آﺳﯿﺐﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ، ﻣﺤﺴﻦ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺻﻨﺎﯾﻊ و ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻋﻠﻮم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﻮﻻدی، ﺑﻬﻨﺎم؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎدی؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ،ﻗﺎرداش ﻗﺎﺿﯽ اﻣﯿﺮ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ، ﭘﻮر ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، آرش ﻗﻼﯾﯽ، ﻣﻬﺪی ﮐﺮم ﮐﻮرش، ﭘﻮر ﺳﯿﺮوس؛ دﮐﺘﺮی ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﻟﻮژی ،ﮐﻠﻬﺮ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و ﭘﮋوﻫﺶ ،ﮐﻠﻬﺮ ﮔﺮ ادﺑﯿﺎت و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﮋﻣﺎن؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮای ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻣﺤﻘﻖ ،ﮔﻠﭽﯿﻦ ﻋﻠﯽ ،ﮔﻬﻮاره ﺣﺴﻦ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ،ﮔﻮﻫﺮﭘﻮر

اﷲوردﻟﻮ، ﺟﺎوﯾﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ آﻣﻮزش اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻣﺎه ﺳﯿﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎس ارﺷﺪ ﺻﻨﺎﯾﻊ و ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺑﺮق ﻗﺪرت ، ﻓﺮاز ﻣﺠﯿﺪی، زاﻫﺪ؛ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﺮادی، اﻣﯿﻦ؛ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺮﺋﯽ، ﻣﺤﻤﺪاﻣﯿﻦ؛ ﭘﮋوﻫﺶ ﮔﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ی ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ی اﺧﻼق ﻣﺴﺎﺣﯽ، آرﯾﺎﻧﺪﺧﺖ؛ داﻧﺸﺠﻮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺸﺎﯾﺨﯽ، اﺳﺪاﻟﻪ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻣﮑﺘﺒﯽ، اﺣﺴﺎن ﻣﻬﺪوی، ﻋﺒﺪاﻟﻤﺤﻤﺪ رﺷﯿﺪﯾﺎن ، ﻣﻬﯿﺎر ﻣﻮﺳﻮی، ﺣﻤﺰه؛ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮی ﻓﻠﺴﻔﻪ ی اﺧﻼق ﻧﻌﻤﺘﯽ، ﯾﺎﺳﺮ؛ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺮق ﻧﯿﮏ ﭘﺮوﯾﺰ؛ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ، ﺑﺰم ﻫﻨﺪی، ﻣﺤﻤﺪﺳﺎدات؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

انتهای پیام