جامعه قفل شده در گذشته | بامداد لاجوردی

بامداد لاجوردی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز

مناظره حسن روحانی و جلیلی، سوژه جذابی است که هر از گاهی داغ می‌شود؛ جامعه قفل شده در گذشته ما نیز به این قبیل ایده‌ها اقبال نشان می‌دهد و همچان رد دعوای سال‌های دهه ۸۰ و ۹۰ را در سال ۱۴۰۴ پیگیری می‌کند. این در حالیست که نه ایران ۱۴۰۴ همان کشور ۱۳۹۲ است و نه جهان امروز، جهان ۱۴ سال پیش است. در جهانی که عمر گفتمان‌های مسلط دیپلماتیک به کمتر از چند سال رسیده، برخی هنوز به دنبال یک چالش قدیمی هستند.

به همین دلایل است که مناظره حسن روحانی و سعید جلیلی هیچ چیز دندان‌گیری نخواهد داشت و تنها ممکن است اطلاعات اندکی به تاریخ نویسان درباره انچه اتفاق افتاده بدهد. روشن است طرفی که پالس موافقت به این مناظره بدهد هیچ درکی از عمق بحران و دشمنی بدخواهان ایران ندارد.

مشخصا معلوم نیست چه چیزی عایده برنده این مناظره می‌شود!؟ راهبردهایی که در برجام بکار گرفته شد یا روش‌هایی که مخالفان آن پیشنهاد می‌دادند، هیچ کدام با تغییراتی که در منطقه و جهان اتفاق افتاده کارساز نیستند.

یک خصلت تحسین برانگیز مسعود پزشکیان، رهایی او از تله‌های خصم و انتقام سیاسی است. پزشکیان به اینده نگاه می‌کند و جامعه نخبگان را تشویق می‌کند به دنبال راه حلی برای برون رفت از اوضاع کنونی باشد. در این فقره حق با پزشکیان است، تله‌های گذشته مانع از یافتن راه حل‌های جدید می‌شوند.

دوگانه اصلاح‌طلب-اصولگرا مختص دهه هفتاد بود و تاریخ مصرف آن دعواها گذشته است. بسیاری از جوانان امروز که وارد دانشگاه یا بازار کار می‌شوند، در نقاط عطف پرونده‌ هسته‌ای مثل بیانیه سعدآباد (۱۳۸۲) -که حسن روحانی آن را راهبری می‌کرد- یا برجام و… متولد نشده یا دبستانی بوده‌اند.

امتناع از کینه‌توزی و طعنه‌گویی راه برون رفت از این شرایط است. پزشکیان در آیین تجدید میثاق اعضای دولت چهاردهم با آرمان‌های امام راحل می‌گوید: «باید به خودمان برگردیم و تلاش کنیم با اعتماد، باور، وحدت و انسجام این راه را با عزت و سربلندی به پیش ببریم و دست از اختلافات، کینه‌ها، طعنه‌ها و حرف‌هایی که می‌زنیم، برداریم، آنچه گفتم جهت یادآوری بود؛ همه می‌دانید، اما چاره‌ای نیست و باید تکرار کنیم که تبدیل به باور شود.»

به نظر می‌رسد جریان‌های سیاسی ما، حرف جدیدی برای گفتند ندارند و به همین دلیل ناچارند به گذشته چنگ بزنند. کهنه‌کاران سیاست به جای قفل شدن در گذشته و تکرار مشتی حرف‌های کلیشه‌ای و خسته‌ کننده بگویند، راه چیست و چاه کجاست.

انتهای پیام