نقدی بر ۲ شرط عفو معیاری

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

۱. در کشور ما داشتن عقیده مخالف نگاه رسمی مادامی که اظهار و تبلیغ نشده، جرم نیست و مطابق قانون اساسی تفتیش عقاید هم ممنوع است.

۲. اظهار و بیان باور اعتقادی، سیاسی، اجتماعی مخالف نگاه رسمی بخصوص در موارد مهم که تأثیرگذاری اجتماعی‌اش چشمگیر باشد می‌تواند منجر به محکومیت شود. (در لسان عموم معروف شده به آزادی بیان و آزاد نبودن بعد از بیان!)

۳. برخی افراد سیاسی که سیاست‌ها را در زمینه های سیاسی – اجتماعی قبول ندارند و آنها را نقد می کنند، به تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی، توهین و افترا و… متهم و محکوم می شوند.

۴. این اتهام ها با این که حداکثر مصادیق جرم سیاسی هستند، ولی در بیشتر موارد، جرم امنیتی نامیده شده و در دادگاه انقلاب، ویژه روحانیت و… محاکمه می‌شوند.

۵. اخیرا معاون قضایی قوه قضاییه در باره عفو رهبری اخیر گفته است: این عفو به دو شرط شامل محکومان امنیتی. (یعنی سیاسی) می‌شود: یکی گذشتن ۵ سال از محکومیت و دوم عدم اصرار بر مواضع قبلی.

حال آن که محکومان سیاسی و عقیدتی چون باور خود را اظهار کرده یا به باور خود وظیفه امر به معروف و نهی از منکر را نسبت به حاکمان انجام داده‌اند، هیچگاه به واقع پشیمان از موضع خود نمی‌شوند همچنان که در این چند دهه شاهد بوده‌ایم معترفان تلویزیونی ظاهرسازی کرده و بعد از زندان، همان خط سابق خود را پی گرفته‌اند.

۶. نباید از آزاد شدن و بودن مخالفان عقیدتی سیاسی خود هیچ واهمه‌ای داشته باشیم لذا آنها را جز به ضرورت نباید دستگیر کرد و و بعد هم سعی کرد مخالف سیاسی-عقیدتی خود را در اولین فرصت آزاد و جذب کنیم.

انتهای پیام