ایرانِ قوی هم پشتِ میز، هم پشتِ خاکریز! | غلامرضا بنی اسدی

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

باید پشت دیپلمات‌هامان بایستیم چنان که از فرماندهان‌مان حمایت می‌کنیم. این دوگانه، برای یگانه‌سازی موفقیت به نام ایران تلاش می‌کنند. در حقیقت یک واحدند که در دو محور عملیات می‌کنند. من با این گزاره به شدت مخالفم که میان میدان و دیپلماسی”یا” بگذارند. من با “و” موافقم. میدان و دیپلماسی نه میدان یا دیپلماسی. این تقسیم بندی نابه‌جا، می تواند در لایه‌های پنهان‌تر خود، جابه‌جا خط دشمن را داشته باشد.

ما با هر دو بال خویش پرواز می‌کنیم. تضعیف و تخریبِ هرکدام ایران را زمین‌گیر می‌کند. تاریخ از دیرباز شاهد است که ایران، کشوری‌ست که هم در میدان رزم و مقاومت، و هم در میدان مذاکره و دیپلماسی، نام خود را با صلابت و عزت بر پیشانی تاریخ حک کرده است. همان‌گونه که فرماندهان نظامی ایران با هوشمندی، فداکاری و ابتکار، قدرت سخت کشور را شکل داده‌اند، دیپلمات‌های ایرانی نیز با تکیه بر دانش، تجربه، پشتوانه تاریخی و اقتدار نرم، توانسته‌اند در پیچیده‌ترین معادلات بین‌المللی، از حقوق ملت دفاع کنند و دشمن را در عرصه گفتگو به چالش بکشند.

این که ترامپ در توییت خود می نویسد: “ایرانیان … هرگز در مذاکره شکست نخورده‌اند.” نه تعریفِ دوست که دقیقا اعترافِ دشمن است. آن‌ها می‌دانند وقتی پای عقلانیت و منطق و منافع ملی در میان است، دیپلمات‌های ایران همان‌قدر کارآزموده و خلاق‌اند که رزمندگان‌اش در میدان‌های نبرد. آن‌ها به خوبی می‌فهمند وقتی نمی‌توانند در میز مذاکره بر ایران فائق آیند، تلاش می‌کنند فشار را به میدان بکشانند؛ شاید به آرزوی خود برسند اما اینجا نیز، ایران کم نمی‌آورد. پیش از این هم کم نیاورد هرچند دشمنان متحد شده، زیاد گذاشتند.

ایران را دو بال محکم و مقتدر است که اقتدار ملی‌اش را تضمین می کنند. فرزندان ایران در دستگاه دیپلماسی، از جنس همین مردم‌اند؛ پرورش‌یافتگان تمدنی هستند که مذاکره را نه از سر ضعف، بلکه از موضع قدرت تعریف می‌کند. آنان ریشه در سنت دیرینه‌ای از چانه‌زنی هوشمند، صبر راهبردی و منطق گفت‌وگوی راهگشا دارند. همان‌قدر که فرماندهان‌مان در برابر تجاوز دشمن قاطع‌اند، دیپلمات‌هایمان نیز در دفاع از عزت کشور، خدشه‌ناپذیرند.

ما ملتی هستیم که قدرت نظامی و دیپلماسی‌اش نه در تقابل، بلکه در تکمیل یکدیگر عمل می‌کنند. میدان، پشتیبان میز مذاکره است، و دیپلماسی، امتداد عقلانی همان مقاومتی‌ست که در خاکریزهای جهاد و مقاومت شکل گرفته است. آن‌گاه که باید ایستاد، ایستاده‌ایم؛ و آنگاه که باید نشست و حرف زد، با منطق،  مقتدرانه نشستیم و حافظ منافع ملی بوده‌ایم.

در جهانی که بسیاری از قدرت‌ها تنها بر زور تکیه کرده‌اند، ایران نشان داده که هم توانِ چانه‌زنی دارد، هم قدرت دفاع. و این ترکیب، راز موفقیت است. دیپلماسی و میدان، دو چهره از یک حقیقت‌اند: ایران قوی، ایران مقتدر، ایران آگاه. هر دو را هم باید تقویت کرد به احترام ایران.

هر دو باید احساس پشت گرمی کنند از سوی ملتِ ایران. هیچ زبان و قلمی نباید تیغ شود برای خراشیدن روی‌شان. خط مقدم را باید با همه ظرفیت‌ها حمایت کرد هم در پشت میز و هم در پشت خاکریز.

انتهای پیام