«این چى مى گه؟!»

دیروز ویدئوى کوتاه اظهارنظر ادیبانه و نوآور جناب کواکبیان، نماینده ى محترم مجلس درباره ى مرگ کیارستمى را دیدم. ایشان با لبخندى به پهناى تمام صورت، تلاش مى کرد جمله اى بسازد که کائنات در طول تاریخ نسبت به آن مبهوت بمانند.

آشکار بود در همان حالى که جمله مى سازد، همزمان خلاقانه آن را بیان هم مى کند. در نهایت گفت:

“بالاخره در فصل گیلاس، آفریننده ى طعم گیلاس به خداى آفریننده ى اصلى خود گیلاس پیوست”!

دیروز به دیدار یکى از هنرمندان خوب کشورمان رفته بودم. او خوشبینانه و امیدوار همواره دل در گرو اصلاح این مرز و بوم داشته است. رفاقت دیرینى داریم. گوشى اش را درآورد و ویدئوى جناب کواکبیان را نشان داد و با تاسف گفت: “این چى مى گه؟!” گفتم مهمترین اشکال این است که این ها فکر کرده اند درباره ى همه چیز لزوم به اظهارنظر است. گاهى سکوت موثرتر از ابراز نظر آشفته و پرت و پلاست.

فکر مى کنم مهمترین مدیریت مجلس این است که نماینده ها در اینکه کمتر نقش غضنفر را بازى کنند، کنترل شوند و ارزش سکوت را بیشتر بدانند. به نمایندگان محترم یادآورى مى کنم در ارتباط با مرگ کیارستمى آنچه بیش از هر چیزى اهمیت دارد شائبه در قصور یا خطاى پزشکى است.

من در ارتباط با صحت و سقم آن نمى توانم اظهارنظرى کنم ولى یک ضربه ی بزرگ به اعتماد بیمار به پزشک وارد شده است. پزشکان یکى از گروه هاى مرجع اجتماعى مهم هستند ولى متاسفانه امروز کمتر کسى به مساله ى آسیب به جایگاه این گروه بهاى لازم را مى دهد نه خودشان، نه صنف و نه دولت و نه کمیسیون مربوطه در مجلس و نه دیگران.

جناب کواکبىان و دوستانشان اگر قرار است کارى کنند باید به مسائل اصلى بپردازند، یک جمله ی بى ربط به درد مردم نمى خورد ضمن آنکه خود او و دیگرانى که به او به هر دلیلى راى داده اند در معرض مضحکه قرار مى دهد.