رمضان، ماه تلاوت و اندیشه در باره قرآن /مهاجرانی

مرحوم حاج آخوند، نمازش که تمام می شد، همه نمازها! هر دو دست را بر صورتش می نهاد، به نحوی که هر دو سرانگشت اشاره اش روی پلک چشمان بسته اش بود؛ زیر لب آیه الکرسی را با آواز زمزمه می کرد. آرام، پر طمانینه و با شکوه. صدایش به موسیقی چشمه دوزاقه می مانست. چشمه ای که هم قلب مهاجران بود و هم چشم آن روستای با صفایی که اکنون در یاد نسل ما و پدران و مادران مان زنده است. در تلاوت آیه الکرسی گاه شانه های حاج آخوند می لرزید و موجی از اشک از لابلای انگشتان بلندش روان می شد. دستمال شطرنجی خاکستری – آبی را از جیب قبایش بیرون می آورد. تا مدتی دستمال بر صورت و چشمانش بود. روزی به ایشان گفتم: شما آیه الکرسی را خیلی دوست دارید؟!

لبخند زد و دستش را بر شانه ام گذاشت و این بیت را از شمس خواند:

با آیت کرسی به سوی عرش پریدیم

تا حی بدیدیم و به قیوم رسیدیم

حاج اخوند به همه بچه های مارون می گفت: بچه ها آیه الکرسی را حفظ کنید. هر وقت فرصت کردید، آیه را زمزمه کنید. با هم و برای هم بخوانید، با آواز بخوانید. چنین بود که آیه الکرسی مثل نسیم معطری در تمام کوچه باغ های ده ما می گشت.

سال ها بعد، بخت خوش رفیق راهم شد و خوشه چین دانش و دانایی آسمانی شیخ ناظم حقانی شدم. شیخ ناظم با نماز و قرآن انسی همیشگی داشت. گاه زمزمه می کرد:

الله هو الله هو،

الله حی الله حی،

الله قیوم.

انگار صدای بال پرنده ای بود که مثل اذرباد تا آن سوی اسمان پر می کشد. او ذکرش را از آیه الکرسی گرفته بود. در باره مفهوم نور و ظلمات و ولی و کرسی و… از او می پرسیدم. در دامنه کوه مشرف بر لفکه و دریا بودیم. سبزی کوه و دشت و بیشه ها و فیروزه دریا… و چشمان شیخ ناظم! صبغه الله و من احسن من الله صبغه! و اوقات خوش ان بوى که با  دوست به سر رفت.

» در قرآن کریم همیشه واژه نور به صورت مفرد است و همیشه ظلمات به صورت جمع! نور همان اینه توحید ست و ظلمات؟ انواع تاریکی ها…. تاریکترینش تاریکی نفس آدمی؛ تاریکی ستم و قساوت.. کثرت بدون نور! و سکوت مولانا شیخ ناظم…

اکنون حاج اخوند معلم و دوست و پیر روستای ما و شیخ ناظم حقانی نگین الهی لفکه در بهشت خداوندند. هر دوی آنان در خلوت خویش، سرمست قرآن مجید و دلداده ی آیه الکرسی بودند. آیه الکرسی چیست و چه می گوید که آن چنان جان ها را بی تاب کرده بود و پر پرواز مولانا جلال الدین بلخی شده بود؟