بیانیهی دانشجویان انجمن پیشرو دربارهی تجمعات اخیر
بیانیهی انجمن اسلامی دانشجویان پیشرو دانشگاه «تربیت مدرس» پیرامون تجمعات اعتراضی اخیر در پی میآید:
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَمَا لَکُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَٰذِهِ الْقَرْیَهِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ نَصِیرًا»
تورم، بیکاری، تبعیض، نقصان در حقوق شهروندی، تحریم، مشکلات زیست محیطی، سیاستمداران ناکارآمد، مدیران فاسد، آیندهی مبهم و هزاران معضل دیگر. یک جرقه کافی است تا انبار باروت نارضایتیها منفجر شود و تودهی خسته و خشمگین از شرایط را به عصیان بکشاند.
در دهههای گذشته این اولین بار نیست که شاهد مشتهای گره شده و شنوای فریادهای بلند از کف خیابانها هستیم. اعتراضاتی که در روزهای اخیر در نقاط مختلف کشور شاهد بودیم با آنچه دفعات پیشین فی المثل در حوادث سال ۸۸ کشور به خود دید، متفاوت بود. خاستگاه اجتماعی افرادی که به میدان آمدند و جنس مطالباتی که بیان شد بیانگر به ستوه آمدن طبقهی فرودست از مشکلات معیشتی بود. آری انقلابی که به نام مستضعفین پیروز شد و در تمام این سالها میانه خوبی با طبقات متوسط و سرمایه دار نداشت، اکنون در حل مشکلات پایگاه خود یعنی فرودستان نیز ناتوان می نماید و با فریاد خشم توده ها نیز روبروست.
شرح و تحلیل راهبردی این اتفاق رسالت دلسوزان کشور و استماع و عمل به آن تکلیف زمامداران است.
انجمن اسلامی دانشجویان پیشرو دانشگاه تربیت مدرس به عنوان یکی از اثرگذارترین تشکلهای دانشجویی در تنها دانشگاه مُعْظَمی که مولود انقلاب است؛ وظیفهی خود میداند آنچه را که در این رابطه لازمهی پاسداشت انقلاب و آرمانهای راستین اولیهی آن میداند، به گوش صاحبان قدرت و مردم به عنوان ولینعمتان آنها برساند.
یکم) حاکمیت باید صادقانه و خالصانه در پی شناسایی ریشههای این اعتراضات و حل آنها باشد. آری یقیناً دولتهای معاندِ این انقلاب در صدد هستند تا از هر فرصتی برای ضربه زدن استفاده کنند و از آب گل آلود ماهیان درشت خود را صید کنند که اگر اینچنین نکنند جای تعجب است. اقتضای منافع دولتها در نظم کنونی بین المللی، استفادهی حداکثری از تحولات داخلی دیگر کشورهاست. مگر جمهوری اسلامی ایران از نارضایتیها و اعتراضات داخلی کشورهای متخاصم همسایه استفاده نمیبرد؟
آنچه که موجب میشود آب برای صید دشمنان گل آلود نشود رضایت داخلی است. راهحل تحصیل این رضایت از منظر سیاستگذاری نیز روشن است؛ در اقتصاد تخصیص عادلانه و تولیدمحور بودجهها و خارج کردن آن از دست نهادهای غیر پاسخگو و بدون شفافیت عملکرد، در اجتماع پذیرش حق همه اصناف و اقشار در پیگیری مطالبات خود از طریق سندیکاها و اتحادیهها و در سیاست، دموکراسی حداکثری و به رسمیت شناختن سبک زیست همهی شهروندان.
دوم) جناحهای سیاسی کشور همه در این مشکلات سهیم هستند. اصولگرایانی که گویا هرگز از خواب بیدار نمیشوند و نمیخواهند ریشههای بنیادین این نارضایتیها را به رسمیت بشناسند، امروز هم با تجاهلی عارفانه سر در برف فرو برده و ترجیح میدهند همهی مشکلات را متوجه دولت کنند تا از نارضایتی مردم توشهای برای انتخاباتهای بعدی و تصرف کرسیهای قدرت پر کنند. اصلاح طلبان نیز در این بحران بی تقصیر نیستند، در تمام این سالها جریان اصلاحات عدالت را به پای آزادی قربانی کرده و بدین منوال از بدنه فرودست جامعه فاصله گرفته و قادر به درک آلام آنها نیست. اصلاح طلبان باید بدانند که مردم کارگران سیاسی آنها نیستند که هر بار با فراخوانی، صندوقهای رأی را پر کرده و کرسیهای قدرت را تقدیم آنها کنند و پس از آن فراموش شوند. باید بدانند مردم با آنها عقد اخوت نبستهاند و تداوم حمایتشان مشروط به کارآمدی آنها در حل مشکلات جامعه است.
سوم) دولت مستقر آن روز که با شعارها و وعدههای جان فریب و روح افزا سعی در جذب آرا داشت، باید خود را برای عمل به تک تک آنها متعهد میدانست. شاید این اعتراضات تلنگری باشد به برخی که بدانند نمیشود از چپ رأی گرفت و با راست ادامه داد. بحرانها بسی زودتر از آن که حواریون رییس جمهور فکر کنند گریبان دولت را گرفته است. آن هم در شرایطی که حامیان دیروز دولت دیگر انگیزهی چندانی برای حمایت از آن ندارند. شاید جبران ضعفهای تیم اقتصادی دولت و سپردن عنان کار به مدیران لایق و کارآزموده بتواند قطار اقتصاد کشور را اندکی به ریل برگرداند.
نیت کشور و نه شهروندان به سود ایران نیست. همه باید به دورتادور جهان، عالمانه بنگرند، منطقهی آغشته به جنگ و آتش را ببینند و از سرنوشت کشورهای همسایه درس بگیرند. همه بایست آگاه باشند که هیچگاه از رَحِم خشونت و خون و آتش، نوزاد امنیت و آزادی و دموکراسی متولد نمیشود. از بذر نفرت، درخت صلح نمیروید و میوهی آسایش به بار نمینشیند.
اصلاحات مدنی و تدریجی را تنها مسیر سعادت کشور بدانیم و موجودیت و تمامیت ایران عزیز را ثَمَن گزاف معاملهی خسرانبار خشونت متقابل قرار ندهیم. باور اصلاحات را به سراب انقلابی دوباره کافر نشویم.
پنجم) واکنشها در قبال این اعتراضات نباید پاک کردن صورت مسأله باشد. جای تأسف است اگر صاحبان قدرت به جای پند گرفتن از گذشته و اصلاح مسیر، مجددا بیراههی ایجاد محدودیت، اختناق و بازداشت را در پیش بگیرند. به جای جلوگیری از گردش آزاد اطلاعات و بستن شبکههای اجتماعی، هاضمهی رسانههای رسمی خاصه رسانهی ملی را فراخ کنید به گونهای که همهی صداها را در خود جای دهد و مانع گلآلود شدن آب برای فرصت طلبان شود. مسیرهای اعتراض را پیش از آن که پیمانههای صبر و تحمل لبریز شود بگشایید.
اندوهگین هستیم از این که امروز درد نان مردم سرزمینمان با رنج بازداشت و در بند رفتن هموندان دانشجویمان در سراسر کشور مضاعف شده است. چرا باید در پس هر بحرانی دانشجویان اولین قربانیان و صدمه دیدگان باشند؟ محدود کردن فعالان دانشجویی که رسالتشان و اقتضای فعالیتشان کانالیزه و مدنی کردن مطالبات مردم از مسیر صحیح قانونی است، اوج کج سلیقگی و نمونهی روشن مبدل ساختن فرصت به تهدید است.
از رییس جمهور، وزیر علوم، وزیر اطلاعات و سایر متولیان امنیت کشور انتظار می رود نسبت به آزادی دانشجویان بازداشتی که بسیاری از آنها به دور از تجمعات و بدون داشتن نقشی در آنها در خانه، خوابگاه یا دانشگاه دستگیر شدند اقدامی عاجل بنمایند.
«بالعدل قامت السماوات و الارض»
انجمن اسلامی دانشجویان پیشرو
دانشگاه تربیت مدرس
۹۶/۱۰/۱۵
انتهای پیام
