جنگ و صلح
سمیه توحیدلو، جامعه‌شناس، در کانال تلگرامی خود نوشت: «جنگ و صلح دو مفهوم ظاهرا متناقضی است که در این روزگار جنگ‌زده جهانی در کنار هم معنا پیدا می‌کنند. در شرایطی که ظرف دو سال ۶۰ هزار انسان بی‌گناه در قسمتی از جهان درگیر نسل‌کشی می‌شوند و هر روزه در بخش‌هایی از این کره خاکی صحنه‌هایی از تجاوزات به یکدیگر خلق می‌شود، متاسفانه صلح تنها همان آتش‌بس موقتی میان کشورهاست. کشورهایی که بازدارندگی‌شان از جنگ و صلح موقتشان را با میزان سلاح‌های جنگی‌شان تخمین می‌زنند.
جهانی که داشتن یا نداشتن بمب هسته‌ای، تعداد موشک‌های دوربرد، ابزار و ادوات نظامی پیشرفته تنها دلیلی بر درگیر نشدنشان در جنگ‌هاست. تنها دلیلی برای اینکه مورد حمله دشمنان قرار نگیرند. در وضعیتی هستیم که گویا روابط و گفتگو، و گفتن از «گفتگوی تمدن‌ها» در این گوشه بحران‌زده جهان به تنهایی ممکن نیست. گویا چنان میدان و دیپلماسی به هم تنیده شده که نمی‌توان صلح در گفتگو را بدون انواع بازدارنده‌های نظامی به دست آورد. امری که در نفس خود می‌تواند بسیار رنج‌آور باشد.
در جهانی که اصالت را برخورد‌ها و جنگ‌ها تعیین می‌کنند، هیچ صلحی پایدار نیست. طبیعی است که آنچه جهان را به چنین جولانگاهی تبدیل کرده حکمرانان و دولت‌هایی هستند که مستقل از ملت‌ها تصمیم می‌گیرند که اتشی را بگسترانند یا دست بالاترشان را نشان دهند.
جنگ‌های این روزها ضرورتا و همیشه به انواع روش‌ها در جریان است. شرایط درهم تنیده نظام جهانی به گونه‌ایست که انواع جنگ سرد و رسانه‌ای می‌تواند بر علیه سرزمینی جریان یابد. جنگ‌های زیرساختی و مبتنی بر ابزارهای تکنولوژیک که کمتر در رسانه‌ای اسم جنگ به خود می‌گیرد ، بسیاری از کشورها را فلج ساخته‌اند.
ما در روزگاری به سر می‌بریم که جنگ‌ها پیچیده، گسترده و پنهان شده‌اند و هر از چندی بخشی از این لایه‌های پنهان نمایا می‌شود. در چنین نظام جهانی‌ای گفتن از صلح و خواست صلح کاری بس ضروری و سخت است. چه صلحی می‌تواند صلح پایدار در جهان باشد و چگونه می‌توان با صلح به داد مردمان این سرزمین‌ها رسید.
چگونه می‌توان مردمان سرزمین‌ها را حول مفهوم صلح گردآورد؟ چگونه می‌توان با گفتن از صلح از اضطرار این روزهایشان کم کرد؟ چگونه می‌توان روایتشان را شنید و امیدی به گفتمان‌های رهایی بخش داشت. اینها همه موضوعاتی است که می‌تواند ذیل این عنوان «جنگ و صلح» مورد بررسی قرار گیرد.»
انتهای پیام
