رضا کیانیان می‌گوید: ناصر تقوایی در حصری ناخواسته گرفتار بود. حصری که تفکر امثال تعطیل‌کنندگان جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم فجر بر او تحمیل کردند. حصری که باعث شد، ایران و سینمای ایران و فرهنگ ایران، از فیلم‌های نیمه‌تمام و نساخته‌ی ناصر تقوایی محروم بماند. حصر او حصر فرهنگ ایران بود.
آقای کیانیان در صفحه‌ی اینستاگرام خود نوشت:
روزی روزگاری جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم فجر!
مازیار میری / من / الیور استون / سیمین معتمد آریا. جشنواره‌ای که در عرض چهار سال از اتحادیه‌ی بین‌المللی تهیه‌کنندگان درجه الف گرفت و در کنار جشنواره‌های کن، ونیز، برلین ……. قرار گرفت و با تغییر دولت، آمدن دولت بعدی منحل شد! به همین سادگی!
جشنواره‌ای که با همت رضا میرکریمی و با ارزان‌ترین شکل ممکن راه‌اندازی شد. جشنواره‌ای که در آن، همان کوپن غذایی که به همه داده می‌شد به مهمانان بین‌المللی مثل الیور استون هم داده می‌شد. جشنواره‌ای که محل اقامت مهمانان خارجی‌اش هتل فردوسی بود و محل برگزاری‌اش مرکز خرید چارسو.
محل اقامتی که تا محل جشنواره پانزده دقیقه پیاده فاصله داشت، و این میان پانزده موزه قرار دارند به معرفی ایران و تاریخ ایران هستند.
جشنواره‌ای که با تعطیل شدنش، باعث رونق جشنواره‌های منطقه‌ای عربی شد. باعث تأسف نیست؟
دیروز مراسم تشییع کارگردان بزرگ سینمای ایران ناصر تقوایی بود. بزرگ‌مردی که در حصری ناخواسته گرفتار بود. حصری که تفکر امثال همین تعطیل‌کنندگان جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم فجر بر او تحمیل کردند.
حصری که باعث شد، ایران و سینمای ایران و فرهنگ ایران، از فیلم‌های نیمه‌تمام و نساخته‌ی ناصر تقوایی محروم بماند.
حصر ناصر تقوایی، حصر فرهنگ ایران بود و هست. تأسف‌بار نیست؟
