چرا ما اسطوره‌های مقاومت دیده نمی‌شویم؟!
/ کمی تا قسمتی جدی /
الف. محفوظ، انصاف نیوز:
آدم حیران می‌ماند از چه کسی بنالد! این همه برای مردم هزینه دادیم و خودمان را قربانی دفاع از حقوق ملت کردیم اما دریغ از بزرگداشت، نکوداشت، گرامیداشت. واقعا مردم ناسپاسی داریم. حق آن است که فرار مغزها کنیم و برویم جایی که شایستگی ما را داشته باشد. حیف از ما که نخبگیمان را فدای این کشور جهان چهارمی کردیم. مگر تاریخ این کشور چند اسطورۀ مقاومت مثل ما به خودش دیده که این مردم ناسپاس ما را نمی‌بینند یا خودشان را به ندیدن می‌زنند؟
همین بندۀ بسیار قابل مدتها به عنوان مقاومت مدنی قبض آب و برق و گاز را نپرداختم و برای افزایش ناترازی و زمینه‌چینی برای تحولات ساخت و پاختاری تا توانستم در هر سه مورد مصرف کردم. یک روز پنجشنبه مامور خودفروختۀ ادارۀ برق رژیم آمد کنتور را قطع کند که با او درگیر شدم و شروع کردم به افشاگری علیه سرکوب سیستماتیک از طریق قطع برق. در نتیجه رفتیم کلانتری. چون پنجشنبه ظهر بود تا شنبه بازداشت ماندم و بعد هم با رضایت مذبوحانۀ مامور معلوم الحال و آمران مجهول الهویه آزاد شدم.
خاطرات ایام زندان و مصائب و مضایق را مفصلا در دو مجلد نوشتم اما ناشران ایرانی خارج از کشور چاپ نکردند. با هزینۀ شخصی چاپ کردم اما کسی نخرید. پادکست و کتاب صوتی ساختم کسی نشنید. حتی در صف بربری هم کسی مرا به جا نمی‌آورد و از من امضا یا با من سلفی نمی‌گیرد. این یعنی خود فاجعه که ملت اسطوره‌های مقاومتش را نمی‌شناسد و ارج نمی‌گذارد. سالهاست که قهرمانان ملی از سوی مردم ایگنور می‌شوند. لیاقتشان همین است که بی اسطوره به زندگی روزمره ادامه دهند.
حالا بنده هیچ. آقای بابک زنجانی شش سال در انفرادی بوده. زده روی دست اعتصاب غذای چند سالۀ دکتر م. خ. (با ن. خ. اشتباه نشود). حالا اینها هم هیچ. خانم دکتر ص. وسمقی چرا؟
ایشان یک قلم ۱۴ روز و یک قلم دیگر ۴۴ روز در حبس بوده. دردناک آنجاست که به نوۀ عزیزش تلفنی گفته برای پژوهش رفته خارج تا وی آسیب روحی نشود. وقتی هم آمده بیرون تصمیم گرفته پس از قریب دو ماه آزگار حبس طاقتفرسا صدای ریحانه و بقیه باشد فلذا خاطرۀ مبارزاتش را از اول ابتدایی قلمی کرده و شرحی مبسوط هم در مورد ترک عروسکبازی با همسن و سالها و غش کردن روی میز مطالعه بیان نموده است. کتاب که نیست لامصّب، کتابستان است. انگار رودلف اتو کتاب امر قدسی را تحریر و تقریر کرده.
اما با این همه دریغ از یک کمپین یا حتی یک تومار برای معرفی ایشان به کمیتۀ صلح نوبل. نه مردم عادی، نه نخبگان غیر عادی، قدم از قدم برنداشتند هیچ، لام تا کام سخن نگفتند. دست آخر هم سرکار خانم ماچادو از ونزوئلا جایزۀ مزبور را از دست ترامپ قاپید و برد. همین را می‌خواستید؟ آیا حق ما اسطوره‌های مقاومت این است که دیده نشویم و برای دیده شدن مجبور شویم بیش فعالی کنیم؟
انتهای پیام
خانم وسمقی استاد الاهیات و معارف اسلامی با حجاب اجباری مخالفند