چرا تیشه به ریشه؟

عباسعلی محمدی، دانشجوی رشته فلسفه، در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «چرا تیشه به ریشه» می نویسد:

فرهنگستان زبان و ادب در رسانه ملی از پارسی زبانان خواسته است تا در شبکه مجازی واژه «افزون» و یا «اضافه» را به جای واژه «add» جایگزین کنند.

آری، واژه گزینیِ شایسته و بایسته. اما چرا تیشه به ریشه؟ درست است که استعمارگران غربیِ بی انصاف در برهه هایی از زمان موفق به چپاول و غارت اشیاء هنری و فرهنگی این سرزمین شده اند و موزه های آنها بدون وجود دست ساخته های هنرمندان و سنگ نوشته ها و الواح مختلف حوزه تمدنی ایران زمین، هیچ و پوچ است. اما وام واژه های زبانی که اصالتشان قابل اثبات است، نیاز به دگر اندیشی ندارند.

واژه «اد» یک واژه شیرین فلسفی پارسی است که نگاه ژرفی به مراتبِ تشکیکیِ نهفته در فلسفه و دستگاه آفرینش دارد و کثرت به وحدت را نشانگر است. موضوعی که اثبات گرایان پوزیتیویسم به آن معرفت ندارند. این لفظ از دور دست ها از زبان مادر آریایی ایرانی خود، به شاخه زبانی هند و اروپایی و همچنین شاخه آریایی خاوری، به صورت واژه مشترک راه یافته است. اگر قرار است ما فقط واژه افزون یا اضافه را به جای «اد» جایگزین کنیم ، پس تکلیف این واژه ها چه می شود؟

ادب، ادیب، ادبیات، ادوار، اداره، اداری، ادیان، ادا، ادامه، ادراک، ادات، ادوات، ادویه و….

آیا این واژه ها به تصادف این آوا را گرفته اند؟!

آنچه که تا کنون توانسته است هویت ایرانی را به استقلال محافظت کند، زبان فاخر و شیرین پارسی بوده است. زبان پارسی ، چگونگیِ تمدن و فرهنگ ایران زمین را در ادوار به هزاره به مفاهیمِ امروز حکایت می کند و کمتر زبانی در دنیا این پویایی را دارد. حکیم و اندیشمندی همچون فردوسی بزرگ و دیگر ادیبان متفکر و برجسته ایران زمین، اندیشه های ژرفی را در قلمرو ادب و فرهنگ در «ادِ» ادبیات به یادگارگذاشته اند تا تهاجم و زبانِ بیگانه نتواند خاطره ها و اعتقادات ژرفِ فرهنگی ایرانیان را از ادوار تاریخ از آنان وا سِتاند.

پس به صواب است که فرهنگستان برای التیام زخم های فرهنگی که در اثر غفلت و از طریق دنیای بی حساب و کتابِ شبکه های مجازی به این زبان و فرهنگ وارد می شود را در گام اول با وضع قوانین و مقررات داخلی و حذف اجنبی به مهار کشانده و اصل را بر فرع به اولویت برگزیند و با ایجاد تعصبِ زبانی در مللِ پارسی گوی ایرانِ فرهنگی، خود را در حفظِ میراث این گنجینه یاور باشد، زیرا که کاغذ نوشته های مصوب نتوانسته است تابلو نوشته ها به خط و زبانِ بیگانه بر سر در فروشگاه ها و نمایشگاه های این مرز و بوم و همچنین محصولات تولیدی کارخانه ها را در نام و نشان، کم رنگ تر از زبان معیار و اصلی به نمایش گذارد. پس مطلوب است بهتر و مهتر و بیشتر به این زبان ادای دین کنیم.

انتهای پیام