شرک پنهان
بهروز مرادی، جامعه‌شناس، در کانال تلگرامی خود نوشت: «در قرآن، شرک‌ورزی تنها پرستش بت‌ها نیست، بلکه معنا و گستره‌ی بسیار وسیعی را دربر می‌گیرد.
بر اساس آیات قرآن اگر انسان هر چیزی یا هر کسی به‌غیر از خدا را در مرکز وجودی خود قرار بدهد، یا از آن حاجت بخواهد و یا برای بهبود و تغییر زندگی خود به آن متوسل بشود، گرفتار شرک گردیده است.
به عنوان مثال؛ اگر انسان برای تغییر جزیی یا وضعیتی در زندگی‌اش به نیروهای موهوم همچون جنّ، یا چیزهایی مانند مهره‌ی مار یا وِرد و سحر یا جادو یا دعای سیاه (ازقبیل: بستن یا گشودن بخت، برطرف کردن‌ها، بازکردن‌ها، رفع‌کردن‌ها، دفع‌کردن‌ها و….) یا سنگ‌ها یا فلزها یا چوب‌ها یا مواد طبیعی یا آدم‌ها یا چیزهای دیگر متوسل شود و تصور کند طلسمی در کار او کرده‌اند و او برای برداشتن طلسم به نیروی موهوم نهفته در چیزها نیازمند است یا شفا یا بهبود یا تغییری که خود می‌بایست با استفاده از قوه‌ی خرد و اراده و اقدام و تغییر درون و احیای بندگی خدا در زندگی خود ایجاد کند را از غیرخداها طلب کند، در وادی “شرکِ پنهان” درافتاده است.
در خصوص آسیب‌شناسی این گناه عظیم، قرآن ازجمله چنین مطرح می‌کند که شرک نماد ره گم‌کردگی و به‌خاطر عدم استفاده از قوه‌ی عقلانیت برای ایجاد ارتباط میان نشانه‌های مخلوق و حقایق پنهان و نیز تعطیلی خِرد در تحلیل و آسیب‌شناسی رخدادها و یافتن راه‌حل‌ها می‌باشد.
در آیه‌ی ۱۱۷ سوره‌ی نساء این افراد را زیر سلطه‌ی شیطان با باورهای جنسیت‌زده معرفی نموده است.
شرک‌ورز چاره‌ی خود را در این می‌بیند که از چیزهای مخلوق یاری بگیرد. اما آن‌چیزها ضعیف‌تر از آنند که او را یاری برسانند و شرک با آدمی چنان می‌کند که او خود را بی‌پشتوانه احساس کند که گویی هر آن در معرض سقوط از آسمان است و کسی را ندارد که به او کمک کند. (حج:۳۱)
شرک در قرآن ظلمی بزرگ در حق خداوند محسوب گردیده و گناهی بس وخیم دیده شده است. (لقمان: ۱۵-۱۳)
شرک آدمی را در چرخه‌ای از بدی‌ها گرفتار می‌آورد، گرفتاری‌هایی که پایان ندارند و گره‌هایی که باز نمی‌شوند. (فتح:۶).
از نظر قرآن؛ شرک چه آشکار و چه پنهانش همسایه‌ی دیواربه دیوار کفر است، چراکه شرک‌ورزان تصویر درستی از حق ندارند و حقیقتی مخدوش را پی می‌گیرند: (بینه:۶-۱).
عدم بهره‌گیری شرک‌ورزان از عقلِ حقیقت‌یاب سبب شده تا آنان خِردی ضعیف و تصورات و توهماتی قوی بیابند.
تعقلِ تجربیِ انسان در واقعیت‌های پیرامون می‌تواند سبب فعال‌سازی عقلِ حقیقت‌یاب و رام‌کردنِ توهمات و مهار هوی‌وهوس‌های خردگریز گردد.
اما قرآن می‌گوید که اکثر مردم بدبختانه موفق به چنین کاری نمی‌شوند و لاجرم در توهمات شرک‌ورزانه‌ی خود باقی می‌مانند، هرچند آن‌که آن‌ها در ظاهر امر، دیندار به نظر برسند. (یوسف:۱۰۶)»
انتهای پیام
