این راه را امتحان کنید!

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

در این که شرایط موجود کشور از همه جهات بحرانی است تردیدی وجود ندارد. مدیریت چنین وضعیتی هم ضروری است. اما سوال اینجا است که تشدید اعمال محدودیت بر رسانه ها و بسته کردن فضای سیاسی و بستن زبان و قلم منتقدین و واگذاشت فضای رسانه ای و سیاسی به یک گفتمان و همزمان گفتمان سازی واحد تنها راه حل مدیریت وضع موجود است؟

آیا این نحوه مدیریت به این معنی خواهد بود که جناح غالب رسانه ای و سیاسی عواقب تمامی پیامدها و تبعات حاصل از چنین رویکردی را خواهد پذیرفت. یا چون گذشته هزینه های آن متوجه کسانی خواهد بود که ناچار به سکوت شدند؟

در این میان البته تلاش برخی برای شکستن این فضا و گفتمان سازی موازی مشهود است، البته با لحن و بیان کج‌دار و مریز و به تعبیری مصداق نه سوختن سیخ و نه کباب. اما پر معلوم است این تلاش ها به دلایلی از جمله نداشتن صراحت در نهایت جز همسویی با گفتمان غالب راه به جایی نمی برند.

در این میان تکلیف منتقدین جدی وضع موجود روشن است. ظاهرن تنها کارکرد و مشروعیت آنها در این وضعیت فی المثل به اجماع در محکومیت تجاوز نظامی اسرائیل و همزمان بیانیه صادر کردن علیه یک رسانه برون مرزی ختم و خلاصه می شود. تا جایی که حتی از اظهار نظر کردن صادقانه و صریح درباره بیانیه میرحسین یا سکوت می کنند و یا به لطایف الحیل به همسویی با برادر حسین تن می دهند. نگارنده تردید ندارد در صورت باز بودن نصف و نیمه فضای سیاسی واکنش ها به بیانیه میرحسین از جنس و سمت و سوی متفاوتی حکایت داشت. فقط به این دلیل ساده که آنچه او در بیانیه از جهات سلبی و ایجابی مطرح کرده، در واقعیت امر مطالبه و خواست تمامی افراد و جریان های تحول خواه داخلی و بیرونی مخالف جنگ و بحران سازی است که در محکومیت تجاوز نظامی از جانب دول خارجی اجماع نظر دارند.

منفعل کردن این جریان به ضرب و زور و دستورالعمل و بهانه وضعیت جنگی و الخ و خارج کردن‌شان از چرخه اتفاقات روزمره و حتی ناگزیر کردن‌شان به سکوت در قبال صدایی که به نیت راهگشایی بلند شده، چیزی جز استفاده ابزاری از احساسات و انگیزه های مردمی و وطن دوستانه نیست و نخواهد بود.

آنچه شاید بتوان به نوعی آشتی ملی تعبیر کرد ناظر به نه تنها رسمیت شناختن منتقدین درچارچوب منافع ملی که مشروعیت دادن به دیدگاه‌ها و راه حل‌های آنها در شرایط بحرانی موجود است. انچه باعث تاسف است رفتار و عملکرد معکوس حتی در برابر امثال تاجزاده‌ای است که از درون حبس و حصر همچنان نگران از به مخاطره افتادن موجودیت ایران هستند.

مخلص کلام برون رفت از وضع موجود با تشدید انسداد سیاسی و رسانه‌ای حاصل نخواهد شد. باز کردن فضای سیاسی و امکان گفتمان‌سازی به انسجام و وحدت ملی در برابر هر تهدید خارجی و بازدارندگی در معنای واقعی منتهی و منجر می شود و خواهد شد. بستن روزنه های نفس کشیدن نتیجه ای جز خفگی در بر نخواهد داشت.

انتهای پیام