یک سال گذشت | رضا صادقیان
رضا صادقیان، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز، در یادداشتی به بهانه‌ی سالگرد انتخاب مسعود پزشکیان به عنوان رئیس‌جمهور ایران نوشت:
یک سال از عمر دولت چهاردهم به پایان رسید. با سرعت برق و باد و در میانه حوادث پر شمار بین‌المللی، منطقه‌ایی و گلایه‌ها و نقدهای دوستان و همراهان دکتر پزشکیان این سال هم تمام شد.
گفته‌ها و ادعاهای معمول دولتی‌ها به کنار. تا اینجای کار دولت چهاردهم چراغ راهنمای اصلاح‌طلبی و اصلاحات را برای کسب رای زد اما پس از استقرار به سوی محافظه‌کاران متمایل به جریان پایداری، نزدیکان رئیس مجلس و مجاهدین روز شنبه پیچید. چراغ راهنمای اصلاح‌طلب را از حال و هوای اعضاء اصلی و همراهان ستادهای انتخاباتی می‌گویم.
ستادهایی با اندک امکانات و شور و شوق بسیار زیاد. خیلی زیاد. ستادهایی که گاه حتی وسیله‌ای برای درست کردن چای نداشتند و ابزاری برای خنک کردن هوای داغ و سوزان تیرماه در دسترس نبود و حتی لقمه نانی که به اعضای ستاد بدهند. اکثریت اعضای ستادها با دست خالی ماندند و کار کردند، برای ایران. برای آنکه کشور را حداقل برای چهار سال از تفکرات بدون پشتوانه و رویا فروشی‌های نادرست نجات دهند. کیفیت فعالیت‌ها در مرحله دوم و امکانات ارایه شده نیز در همین وضعیت بود. اندک کمک‌های بیشتر و نصب بنرهایی که کمتر از ۱۲ ساعت از در و دیوار شهرها غیب می‌شدند.
نشد و یا نگذاشتند و امکان پذیر نبود و ما خواستیم و دیگران نخواستند همیشه یکی از بزرگترین ادعاهای دولت‌ها بوده است. خصوصا آنان که نقش پر رنگ‌تری داشته‌اند. مانند گفته‌های وزیران دولت دوم خاتمی که از ورود جوانان اصلاح‌طلب به بدنه دولت همچون دروازه‌بانان قهرمان مراقبت می‌کردند، اما اجازه استخدام برای مخالفان سیاسی صادر می‌کردند.
گل سخن سیاسیون راه یافته به دولت‌ها همیشه همین حرف‌ها بوده است. سخنان تکراری و بس عجیب و نادرست که ابطال تک تک آنها در دولت بعدی برای همیشه در تاریخ کارهای اجرایی اثبات شده است. مانند انتصاب ۵ هزار فرماندار در دوره اول دولت احمدی‌نژاد، همین کار در دولت قبل به بهانه کاردانی، عدم سابقه، نا آشنایی با قوانین کشور، نادرست بودن رویکردها، توقع بی‌جا داشتن از استانداران، باج‌گیری و زیاده خواهی و رانت و… با شدت تمام منکوب شده بود. دولت چهاردهم نیز با همین ادبیات با دوستان سابق سخن گفته است. در بدترین حالت میدان را برای مجاهدان روز شنبه و جابجا کنندگان کیف‌های مدیریت گشودند و سابقه‌دارهای خوشنام را به اسم نیامدن استعلام، عدم سابقه اجرایی، تعداد کم دنبال کنندگان در کانال خبری و… با لابی ناجوانمردانه به حاشیه راندند. به بهانه‌های واهی‌تر و نادرست‌تر بخشی از سرمایه‌های خوب و قابل اطمینان برای کشور مورد بی‌مهری قرار گرفت.
تا به امروز نه معنای وفاق مشخص شد و نه این عبارت امکان تبدیل شدن به گفتمان دولت مستقر را یافت. نهادی که سابق بر این محمدجواد ظریف سکان‌دارش بود و نیمچه تلاشی برای جا انداختن این عبارت انجام داد، در حال حاضر جزء نام چیزی از آن باقی نماده است. آنچه از فضای رسانه‌ای و مواضع رسانه‌های دور و نزدیک دولت می‌توان فهمید، نقد و نفیهای بی‌امان اصولگرایان ماندگار در دولت به خود دولت وقت است. حلقه‌های منسجم که همزمان در ساختار دولت قرار گرفته‌اند و برخی وقت‌ها جایگاهی بزرگتر را صاحب شدند اما با کمک رساندن به افراد بیرون از دولت در حال نفی دولت چهاردهم هم هستند! اگر چنین چیزی به معنای وفاق باشد، ما شاهد تصویری بزرگ و کامل از باج دادن به منتقدان سابق و امروز و سکوت و صبر پیشه کردن برای همراهان سابق از سوی بزرگان دولت هستیم!
واقعیت اینکه با کسانی و جریانی که به هر بهانه‌ای به چهره رئیس جمهور و سایر شخصیت‌های نظامی، فرا جناحی و دلسوزان کشور با ناخن‌های تیز پنجه کشیده‌اند نمی‌توان وفاق کرد.
بار مواضع دولت چهاردهم دقیقا بر روی شانه‌های شخص رئیس جمهور است؛ این را در گذشته نوشته‌ام و امروز ناچار به تکرار آن هستم. شخص او با رسانه‌ای خارجی مصاحبه می‌کند و گاه به غیر از یک و یا دو نفر کسی از داخل ساختار دولت حاضر به دفاع از آن مواضع نیست! همه با هم در داخل دولت در برابر نقدها و حملات جریان مقابل سکوت می‌کنند.
نمونه اخیر را نگاه کنید؛ درست در شرایطی که پزشکیان در مصاحبه با تاکر کارلسون از ادامه مذاکره و تفاوت شعار مرگ بر آمریکا و دولتمردان آن دیار گفته است، عده‌ای در داخل کار و بار خودشان را رها کردند و در حال نقد این گزاره مطرح شده از سوی رئیس جمهور تلاش می‌کنند و همزمان شاهدیم که در داخل بدنه دولت همگان مانند تماشاچی‌های فوتبال در حال نگاه کردن به این حملات اشتباه هستند. حتی یک کلمه در دفاع از مواضع رئیس شورای عالی امنیت ملی و رئیس جمهور دولت چهاردهم و شخص دکتر پزشکیان بر زبان جاری نکردند!
این همه یعنی وفاق با افرادی که شعور سیاسی‌شان به اندازه حفظ منافع شخصی خودشان است و بس. یعنی با دولتی سر و کار داریم که حتی وزیران آن حاضر به حمایت از شخصیت اول دولت نیستند! این همه یعنی بدنه اصلی دولت خواهان حمایت از رئیس جمهور نیست و مانند وزارت صنعت و معدن راه خودش را می‌رود و یا مثل وزارت نیرو از دادن یک گزارش دقیق به دکتر پزشکیان ناتوان است و یا مانند وزارت راه اطلاع دقیقی از وضعت راه‌ها ندارد و…
کوتاه سخن؛ کارنامه دولت چهاردهم با در نظر گرفتن تمام حوادث و بحران‌هایی که پشت سر گذاشته‌ایم خوب نیست.
انتهای پیام
