هم بزن و سرخ کن

به گزارش انصاف نیوز، «فرهمند علیپور»، خبرنگار سابق خبرگزاری فارس و از نزدیکان سابق به تیم رسانه ای مهدی کروبی، که سالهاست به خارج کشور مهاجرت کرده، در یادداشتی در تلگرام نوشت:

از زمان آزادی بخش شرقی حلب رسانه حامی ایالات متحده آمریکا سر و صدای زیادی را در حمایت از «غیر نظامیان» ساکن این مناطق بر پا کرده اند. آنها البته رویشان نمی شود به طور علنی از نظامی های مورد حمایت خود در شرق حلب دفاع کنند. سامانتا پاور که احتمالا فراموش کرده بود نماینده ایالات متحده آمریکا در شورای امنیت است در نطقی احساسی و انسان دوستانه خطاب به روسیه، سوریه و ایران گفت که شما حتی توانایی شرم کردن را هم از دست داده اید. شبکه دوم تلویزیون اسراییل آنچه در شرق حلب از زمان تسلط نیروهای دولت سوریه رخ داده را یک «هولوکاست» خواند که رهبران دنیا در برابر آن دست بسته هستند.

تا کنون هیچ آمار مستقلی از میزان کشته ها در روزهای اخیر منتشر نشده و رسانه های غربی اغلب تعداد ۸۲ کشته را به عنوان تلفات انسانی نام برده اند که مشخص هم نیست چه تعداد از آنها غیر نظامی هستند و یا اینکه توسط کدام یک از طرف های درگیری کشته شده اند.

اما اگر نه ارتش سوریه، که مثلا ارتش آمریکا می خواست حلب را از گروههای تندروی اسلامی پس بگیرد چه می شد؟ فرض بگیریم عدد ۸۲ در خصوص تعداد کشته های حلب واقعی است، آیا آمریکا می توانست این شهر را با ۸۲ کشته آزاد کند؟

ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۴ تصمیم گرفت تا به مقابله با شورشیان فلوجه برود، برادران همین هایی که امروز در رقه و ادلب و دیروز در حلب بودند، نیروهای آمریکایی ابتدا شهر را محاصره کردند و سپس از هوا و زمین به شهر حمله کردند، آمار رسمی از ۶۲۰ کشته غیر نظامی و ۲۵۰ شورشی مسلح حکایت دارد، گرچه آمارها در عراق میزان تلفات غیر نظامیان را تا بیش از ۲۰۰۰ هزار تن هم اعلام کردند. در جنگ فلوجه، ارتش آمریکا از سلاح شیمیایی فسفر سفید هم استفاده کرد. ماده ای که در برخورد با هوا منفجر و سبب سوختگی های عمیق می شود. معاهده های بین المللی از سال ۱۹۸۲ استفاده از سلاح های آتش زا بر علیه غیرنظامیان و حتی بر علیه مواضع نظامی ای که «در درون مناطقی با تمرکز جمعیت غیرنظامی» قرار دارند را ممنوع اعلام کرده است. فلوجه از جمله این موارد بود. این پروتکل البته از سوی سنای امریکا تائید نشده است. در نتیجه استفاده از چنین سلاح هائی جنایت به حساب نمی آید!

نشریه ارتش امریکا در مقاله ای که در ماه آوریل ۲۰۰۵ در باره «نبرد فلوجه» چاپ کرد، استفاده از فسفر سفید را همچون «سلاحی روانی» ارزیابی کرد که برای بیرون راندن شورشیان از مخفی گاه هایشان به کار گرفته شده است. تاکتیکی که «هم بزن و سرخ کن»(Shake’n bake) نام دارد. شبکه ایتالیائی RAI به مناسبت سالگرد این عملیات نظامی فیلم مستندی بنام « قتل عام پنهان فلوجه » پخش کرد که در آن پیکر سوخته زنان و کودکان نشان داده میشد. سفیر آمریکا در رم این گزارش و مستند را رد کرد اما چند ماه بعد در سال ۲۰۰۶ دولت جورج بوش رسما بکارگیری فسفر سفید در فلوجه را تایید کرد. از ۲۰۰۴ تا امروز صدها کودک ناقص گاه با دو سر، در فلوجه به دنیا می آیند و هنوز باردار شدن زنان در فلوجه یک کابوس است.

چون بحث به عراق و آمریکا کشید و نحوه مقابله آمریکا با دشمنانش و از آنجایی که ظاهرا خانم سامانتا پاور فکر می کند نه نماینده آمریکا که نماینده سوئیس در سازمان ملل است، مناسب است تا این بخش از گزارش لوموند فرانسه را در خصوص چگونگی نسل کشی و قتل عام نیم میلیون کودک عراقی مرور کنیم:

«پر تلفات ترین کشتار در عراق، کار شورای امنیت سازمان ملل متحد بود یعنی مجازات های تحمیلی بر عراق پس از تجاوز به کویت. بنا بر آمار سازمان ملل، شورای امنیت با ممنوع ساختن هر نوع تجارتی با این کشور، موجبات مرگ ۵۰۰ هزار تا یک میلیون کودک را فراهم آورده است.
دنیس هالیدی ایرلندی، هماهنگ کنندهء کمک های بشردوستانهء سازمان ملل متحد در عراق در ۱۹۹۸ استعفا داد تا مجبور به اجرای برنامه های تحریم نگردد. او این برنامه ها را «نسل کشی» می نامد.
در ۱۹۹۵، یک زن روزنامه نگار آمریکائی از سفیر آمریکا در سازمان ملل ، خانم مادلن آلبرایت پرسید که آیا ادامهء تحریم ها ارزش جان ۵۰۰ هزار کودکی عراقی راداشت. پاسخ وی هشداردهنده بود: «این انتخاب بسیار سختی است، اما ما فکر می کنیم که این بهائی بود که می بایست پرداخت، آری، می ارزید».

با گذشت سال ها، روشن شد که هدف واقعی تحریم ها نه تسلیحات عراق، بلکه خود دیکتاتور بود. همان طوری که دنیس هالیدی توضیح میدهد، توجیه این بود که « اگر شما به مردم عراق آسیب وارد کرده و بچه هایشان را بکشید، آن ها از خشم بپا خاسته و مستبد را سرنگون می کنند». ایالات متحده، کوشید که به مدت ۱۲ سال این فرضیه را دنبال کند. در ۱۹۹۱، نیروی هوائی آمریکا به طور منظم، شبکه ی آب ها، فاضلاب ها، ایستگاه های تصفیه و نیز نیروگاه های برق را بمباران کرد. در طول دهه ی بعدی، عراقی ها بدون آب آشامیدنی زندگی کردند. آقای هالیدی میگوید «شیوع حصبه، انواع بیماری های شایع در آب های آلوده که به صورتی برق آسا همه گیر شد، ویرانگر بود». آمریکائیان با چنین رفتای می دانستند که باعث مرگ هزاران نفر خواهند شد؟ یک سند سری پنتاگون به تاریخ ۱۹۹۱ به روشنی آن را تأیید می کند. این بررسی سری که خونسردانه عنوان «آسیب پذیری پالایش آب در عراق» را یدک می کشد، روشن مسازد که نابودی شبکهء آب ها موجب مرگ دسته جمعی و شیوع بیماری های همه گیر خواهد شد.

طی تمام سال هایی که این بیماری ها شیوع یافتند، بریتانیای کبیر و ایالات متحده، در نیویورک بر کمیته ی مجازات ها مسلط بودند. طی دوازده سال، دو متفق، از تحریم ها برای جلوگیری از واردات قطعات ضروری برای تعمیر شبکه ی آب ممانعت کردند. آقای هالیدی نتیجه می گیرد که: «و مردم عراق سرانجام، به جای انداختن مسوولیت ها بر گردن صدام حسین، آمریکا و سازمان ملل را مسوول درد و رنجی دانستند که این تصمیمات بر زندگی آن ها وارد آورده است.»

سال ها می گذرد، رهبران آمریکا دریافتند که فرضیه های آنان نظیر مجازات ها نامؤثر بوده ولی هزاران عراقی را نابود کرده است. با وجود این، آن ها به اعمال تحریم ها ادامه دادند. چرا؟ یکی از اعضای هیات آمریکایی در سازمان ملل که از تحریم ها دفاع می کرد، آقای توماس پیکرینگ به سادگی اقرار می کند: «راه حل بهتری وجود نداشت».

آیا نیاز به یاد آوری است که رژیم های مورد حمایت آمریکا در سراسر جهان، در تل آویو، در ریاض، در آمریکای جنوبی و… چه کسانی هستند و چه می کنند؟ آیا نیاز به یادآوری است که پس از دهه ها هنوز آمریکا رسما به خاطر نسل کشی در هیروشیما و ناکازاکی از عذرخواهی زبانی هم طفره می رود؟ کدام جنگ را در پهنه ی عالم سراغ دارید که یک سمت آن آمریکا نباشد؟ جهان ما اینگونه وقیح است، بدهکارترین ها به جهان، ژست طلبکارترین ها را می گیرند. وقیح ترین ها در جهان – مثلا اسراییلی ها – رقیق ترین احساسات را در خصوص حلب به خرج می دهند در حالی که ۹ سال است پای خود را بر گلوی زندان غزه گذاشته اند و هر دو سال یکبار آن را شخم می زنند و زیر و زبر می کنند.

انتهای پیام