در کردستان چه می‌گذرد؟

امیرحسین جعفری در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «در کردستان چه می‌گذرد؟» نوشت:

مرز نشینی و دور بودن از پایتخت کشور یا کلانشهرهایی مانند اصفهان و شیراز برای مردم این مناطق هزینه‌های زیادی داشته که موجب احساس نارضایتی و نشنیده شدن توسط دولت‌ها شده است که در طی سال‌های گذشته موجب برخاستن مطالباتی از سوی آنان برای رفع مشکلات جاری در روزمره و کسب امتیازات قانونی برای به رسمیت شناختن رفتارهای قومی شده که مثال عینی آن در کردستان روشن است.

قوم کرد سال‌ها و قرن‌ها در بطن سرزمین ایران زندگی مسالمت آمیز و خوبی را با دیگر اقوام داشته و رد فرهنگ غنی آنان نیز در سراسر جهان دیده می شود.
از پیش از انقلاب عده‌ای از کردها با توجیه ستم‌های رفته بر خود سعی در ایجاد حکومتی محلی و سپس کشوری متحد داشته‌اند که این تلاش بارها و بارها با شکست جدی روبه‌رو شده است، شکستی از جنس ارزیابی نادرست از وقایع و ژئوپلوتیک منطقه‌ای که آن‌ها را عموما به دام قدرت‌های خارجی برای تحریک به استقلال در چارچوب کشوری جدای از ایران انداخته است، قدرت‌هایی که دلشان به حال هیچکس نسوخته و مانند صدام و شاه و شوروی بارها بر سر این قوم باستانی معامله‌ی سیاسی کرده اند. اولین تلاش کردها برای تشکیل حکومت مستقل مصادف شد با حضور متفقین در ایران و عدم وجود دولت مقتدر مرکزی برای مقابله با جریانات تجزبه‌طلب که نهایتا قاضی ممد توانست به مدت یکسال با مرکزیت مهاباد حکومتی نیمه مستقل اعلام کند و پس از مدتی توسط ارتش سرنگون و در ملاء عام اعدام شد. حکومت خودمختار اقلیم کردستان نیز با از بین رفتن نظم عمومی و ضعف امنیتی دولت عراق پس از حضور داعش توانست با شکست «دولت اسلامی شام و عراق» (داعش) مناطقی از این کشور را در روندی نیمه دموکراتیک به دست بیاورد و با قدرت گیری دوباره‌ی دولت و کاهش سطح خشونت در عراق احتمالا اقلیم کردستان با چالش های عظیمی رو به رو خواهد شد و نباید پیش بینی‌های خود را به امید متحدان خارجی خود بگذراند، همانطور که آمریکا پس از حمله‌ی ترکیه به کرد‌ها آن‌ها را کاملا تنها گذاشت و شاهد مرگ تعداد زیادی از مردم کرد توسط ترکیه بود. زنان و مردان کرد شهامت و درستی خود را در مبارزات کوبانی نشان داده اند و حیف است که با افتادن در مسیر های خارجی این جوانان هر روز بیشتر از یک زندگی معقول دور و در جبهه ی ضدانقلاب تعریف شوند.

گروه های مبارز کرد سال ها پس از جنگیدن باید فهمیده باشند که اسلحه و کوهستان پناه و چاره ی آن‌ها برای حل مشکلاتشان نیست و باید پس از این همه سال شکست و جنگ به تببین بیانی مشخص و مشترک با قدرت ها در هر کشوری که هستند از جمله ایران، سوریه ، ترکیه و عراق برسند.

به شهادت رساندن مرزبانان ایرانی توسط پژاک، حزب آزادی(پاک)، کومله و دیگر سازمان های مسلح کرد بیش از هر چیز موجب بدنامی این گروه ها در جهان است.
در هم ریختگی نظرات و فقدان تصمیم گیری صحیح، درون جریانات کردستان باعث شده مطالبات آنان عموما یا با تندروی همراه شود و یا بدون داشتن سخنگوی و حرفی مشخص صدایشان در همهمه‌ی خاورمیانه گم شود. پیگیری حقوق کردها از هر راهی که به نتیجه برسد آن راه قطعا مبارزه‌ی مسلحانه نیست زیرا تشکیل یک حکومت میان سه قدرت برتر خاورمیانه از جمله ایران و عراق و ترکیه بیش از هر کجا به خود کردها ضربه می زند. بیاید تصور کنیم دولت مرکزی در زمانی تصمیم به حل کامل این مناقشات بگیرد؛ دقیقا در همین نقطه آتش نبرد شعله ور تر خواهد شد زیرا دولت با یک طیف مشخص و با مطالبه ای روشن طرف نیست و بعضا درخواست امتیازات غیرمنطقی از سوی طرف مقابل نیز امکان بن بست مذاکرات را پیش می آورد.

اینکه کرد ها برای زبان، لباس، فرهنگ، هویت، تاریخ و هر مثالی از این جنس تعصب و احترام قائل‌اند بسیار قابل تامل و ارزشمند است و این صدا از سوی آنان برای استفاده از کالاها و رفتار های فرهنگی خودشان در شهر های کرد نشین از جمله سنندج، پاوه، مریوان و …نیز رفتاری طبیعی‌ست که باید به درستی شنیده شود از طرفی دولت مستقر در ایران نیز ضمن احترام و به رسمیت شناختن هویت قوم کرد باید راه پیشمرگه شدن را مسدود کند نه آنکه جوانی با فریب عده ای تبدیل به پیشمرگ شود و سپس بخواهیم با آن برخورد نظامی کنیم.

مشکل کردستان به جز روشن شدن مطالبات اساسی در چارچوب منطق و ایجاد بستری برای مذاکره ی مسالمت آمیز با دولت ها و به دور از مداخلات خارجی از جمله فتنه انگیزی های آمریکا و اسراییل حل شدنی نیست زیرا اسراییل به دنبال ایجاد توجیهی برای وجود خود در خاک فلسطین است که ایجاد کشور کردستان در قلب سه کشور برای آن ها توجیهی در مقابل تمام جهان می شود تا مثال دومی مانند خود در خاورمیانه پیدا کند و از این جهت توجه به مسائل کردستان در حوزه‌ی سیاست خارجی از اهمیت خاصی برخوردار است. با حل شکاف های میان کردها و دولت های منطقه می شود ضمن ایستادن در مقابل ابرقدرت‌هایی که قصد سوءاستفاده از کردها و برهم زدن نظم مرزها را دارند مطالبات این قوم را به سرانجام رساند تا آن ها تفاوتی میان خود با دیگر شهروندان کشور احساس نکنند و مرزنشینی به عاملی برای سوءاستفاده خارجی تبدیل نشود.

رسیدگی به مسائل اقتصادی جوانان مرزنشین و ایجاد بستری مناسب برای داشتن یک شغل شرافتمندانه و بی دردسر برای جلوگیری از پدیده های خطرناک و بغرنجی مانند کولبری و قاچاق در مرز ها امری حیاتیست که باید جدای از تمام اتفاقات نظامی در مرز ها و بدون قضاوت یک قوم برای آن ها این بستر به صورت برابر ایجاد شود هرچند این کمبود های اقتصادی در کل کشور موجب حاشیه نشینی بیشتر، فقر و آسیب های اجتماعی شده است. امید است روزی تمامی اقوام در کشور دیگر احساس تبعیض و کمبود نداشته باشند.

انتهای پیام