ساخت سریال «سووشون» و اما و اگرهای آن

صفدر دوام، روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «ساخت سریال «سووشون» و امّا و اگرها؟!» نوشت:

بیش از نیم قرن از تألیف رمان ارجمند “سووشون” به قلم بانوى قصه فارسى زنده یاد دکتر سیمین دانشور مى گذرد، اثرى فاخر و رئالیسمى که خواننده را با فراز و نشیب هاى مقطع زمانى دهه ۲۰ خورشیدى و وقایع حضور متفقین در شیراز آشنا مى سازد.

در این داستان جداى رویدادهاى زمان یاد شده که خود برگى از تاریخ سده گذشته است، نویسنده با ظرافتى دقیق و باریک بینى قابل تحسین آداب هاى ملّى و محلى، عناوین ابنیه ها و محلات شهر شیراز و لهجه هاى اصیل مردم این دیار نیز ماهرانه در متن داستان گنجانده است.

در خبرها آمده است که خانم نرگس آبیار کارگردان فیلم هاى سینما و تلویزیونى در حال ساخت سریال “سووشون” با اقتباس از اثر خانم دانشور کلید زده است کارى شایسته تقدیر مى باشد.

البته اجراى نمایشى این اثر ماه‌هاى پایانى سال ۱۳۷۹ تا اردیبهشت ۱۳۸۰ در تالار شهر تهران به کارگردانى منیژه محامدی و با ایفاى نقش هنرمندانى نظیر افسانه بایگان (در نقش زری)، محمد اسکندری (در نقش یوسف)، مهدی میامی، محسن زهتاب، آزیتا لاچینی، مهوش افشارپناه، فریده سپاه منصور، حبیب دهقان نسب و … به روى صحنه رفت که نگارنده متن توفیق دیدن این اثر در اردیبهشت سال ۱۳۸۰ در تهران داشتم.

حالا خانم آبیار که پیشینه هنرى اش با کارهاى ادبى هم گره خورده است با همتى بلند براى تولید سریال “سووشون” اقدام کرده است اثرى که با اقتباس از یک رمان موفق علاوه بر نکات یاد شده در راستاى معرفى بیشتر ابنیه هاى شهر شیراز که در این اثر آمده اند هم مؤثر خواهد بود.

امّا در پى این خبر انتقاداتى به جهت ساخت و ساز در محل باغ موزه عفیف آباد و یا عدم اجازه از وارث اثر یعنى خانم لیلى ریاحى خواهرزاده (دختر خوانده) زنده یاد سیمین دانشور بیان مى شود، در بحث نخست یعنى توجه به حفظ حریم آثار تاریخى نکته اى باریکتر ز موست که بدون تردید باید مورد توجه مدیران و کارشناسان حوزه میراث فرهنگى قرار گیرد، هر چند براى ضبط این سریال با احیاى ابنیه باغ سالارى شیراز که هم اکنون در حیاط “دبیرستان شهید جوانمردى” آموزش و پرورش ناحیه سه قرار دارد با یک تیر چند نشانه گرفته مى شد که هم احیاى این ابنیه تاریخى دوره قاجار را در پى داشت و هم ماجرا در مکانى تولید مى گردید که دراصل ماجراى داستان هم یعنى “خانه حاکم” توصیف شده است.

اما انتقاد یکى از فعالان رسانه اى پیرامون عدم کسب اجازه از وارث نویسنده براى جامعه ادبى و هنرى و رسانه زیبنده ندیدم، قصد نویسنده این سطور بى توجهى به قانون نشر و یا مخالفت با اصل موضوع یعنى حفظ حقوق قانونى ورثه نویسنده اثر نیست اما چه خوب است که فعال رسانه اى در حوزه فرهنگ دغدغه اش نشر آثار فاخرى چون “سووشون” و دیگر آثار در رسانه هاى فراگیر ملّى باشد!

این نکته به معناى اینکه اگر وارث اثر هم راضى نشود فعال رسانه اى و فرهنگى نویسان با هدف نشر آثار ارجمندى نظیر “سووشون” تلاش قلمى داشته باشند آن هم در روزگارى که نسل امروز آن هم از نوع کتابخوانش به مطالعه رمان هاى زرد و بى پایه بسنده و اکتفا مى کنند.

انتهای پیام