بهاییت، فرقه یا دین؟
عبدالله شهبازی، تاریخ پژوه در کانال تلگرامی خود، یادداشتی نوشته ی «سیده راضیه حسینی» را بازنشر کرده که در پی می آید:
کلمه ی «فرقه» (Cult) که به اشتباه برای اشاره به جنبشهای نوپدید دینی مورد استفاده قرار می گیرد، واجد ویژگیهای مشخصی است که منجر به شکل گیری یک گروه بسته با اعضایی سرسپرده و ساختاری تشکیلات مانند می شود. و به علت آسیبهایی که متوجه اعضای خود و جامعه میکند، کشورهای مختلف نظیر آمریکا و فرانسه را وادار به تصویب قوانینی در ممانعت از فعالیت چنین گروههایی کرده است.
افرادی نظیر مارگارت سینگر، استیون حسن وحتی وِبِر فاکتورهای ویژهای برای رفتارهای فرقهای برشمردهاند. از جمله کنترل ذهنی اعضا از طریق دستکاری ساختار ذهنی و به شکل اقتدارگرایانه، ساختار کمونی (ایزوله شده از جهان خارج) و توتالیتر، تبلیغ ایدئولوژیک شدید، برنامههای سیستماتیک تلقین، و بقا در طبقه ی متوسط جامعه.
لایه های مختلف ارتباط فرقه ای، ساختاری به شدت ایست، اولویت روابط فرقه ای بر سایر روابط اجتماعی، حتی خانوادگی و نیز مراتب رازداری تا تبدیل شدن عضو به یک سرسپرده کامل از دیگر ویژگیهای فرقه است. در فرقه ها رهبر و یا ساختار رهبری، جایگزین خدا شده و وفاداری به رهبر جایگزین وفاداری به خدا و پرستش اوست.
تمرد از این ویژگیها نیز همواره با تنبیهات سنگینی که گاه تا مرگ ادامه می یابد همراه است. حال آنکه اعضا بعضا به علت نا آگاهی از ماهیت اصلی فرقه، به آن پیوستهاند و به واسطه ی ویژگیهای یادشده امکان جدایی از تشکیلات را ندارند.
فرقه ها به علت محدودیت های زیادی که چه در افکار عمومی و چه قوانین ضد فرقه ای متوجه آنها می کند بسته به جمعیت هدف، سعی در معرفی خود در قالبهایی نظیر دین یا NGO می کنند.
بهاییت به عنوان یکی از ریشه دار ترین فرقه های موجود در ایران نیز چنین رویکردی را پس از مهاجرت رهبران فرقه به حیفای اسراییل دنبال کرده و همواره با کمک تبلیغات رسانهای حامیان خود، در پی شناسانده شدن به عنوان دین بوده است.
در حالی که که ویژگیهایی نظیر جایگزین شدن انسان به جای خدا (قطب بهاییت) و پذیرش بیت العدل به عنوان یک ساختاری خداگونه، مراتب ساختاری بسیار پنهان تا سازمان مخوف و ناپیدای محافل و لجنه ها، وجوب وفاداری به فرقه و تنبیهات شدید در نتیجه تلاش برای جداشدن از تشکیلات که از طرد تا تا مرگ مصداق پیدا می کند، هیچ یک با هیچ تعبیری از دین سازگار نیست. که این امر سبب شده در بسیاری از کشورها نظیر آمریکا و فرانسه خود را یک سازمان مردم نهاد (NGO) معرفی می کند.
انتهای پیام
