الگوبردارِی بازیکنان تراکتورسازی از باشگاه‌های عربی!

مهدی میرابی، نویسنده و روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «الگوبرداری ایرانی‌های تراکتور از عرب‌ها» نوشت:

سال ها پیش وقتی تیم اتلتیکو مادرید با شگردهای تدافعی رقبای مطرح و بنام خود را مغلوب می کرد متهم می شد به اینکه زیبایی و جذابیت فوتبال را با تاکتیکی که اتخاذ می کند از بین برده و طراوت و جذابیت فوتبالی را کُشته است. ضمن اینکه عده ای با توسل به آمار و شاخص های بازی نظیر درصد مالکیت، موقعیت خطرناک و… تیم او را مستحق برد و شایسته پیروزی نمی دانستند! اما او راه خودش را می رفت و با تکیه بر شیوه مورد نظرش (که البته یکی از تاکتیک های وی از میان انواع تاکتیک های تیمی بود) تا این لحظه که نهمین سال حضور خود را تجربه می کند هفت جام را برای باشگاه به ارمغان آورده که در نوع خودش بی نظیر است. گفتم انواع تاکتیک چون عموماً تماشاچیان بازی های اتلتیکو را با ابرقدرت هایی نظیر بارسلونا، رئال مادرید، لیورپول، بایرن مونیخ و… را دیده و آن را با معیارهای خود به قضاوت نازل و سطحی از شیوه تدافعی اش مطرح و مورد ارزیابی قرار می دهند. در حالی که همین تیم در برابر سایر رقبا (چه داخلی و بین المللی) با تاکتیک و شیوه های دیگری از جمله هجومی بازی کردن و رقم زدن نتیجه ای با آوراژ گل بالا حرفیان را شکست می دهد. در واقع سیمئونه بر اساس شناختی که از حریف دارد و اشراف بر قابلیت نفرات تیم خود، نسخه بازی را می پیچد.

در هر صورت چون تا امروز هنوز انتقادها از سَبک بازی او وجود دارد. در جریان یکی از بازی های سخت مرحله حذفی در رقابت های بین المللی، پس از آنکه بر خلاف روند بازی (شاخص ها و آمارها) حریف خود را مغلوب کرد. مجریِ برنامه از کارشناس بازی که امیر حاج رضایی بود از نوع بازی و نحوه‌ی پیروز شدن او سوالی ایراد کرد. که حاج رضایی قاطعانه پاسخ داد “تدافعی بازی کردن خود تاکتیک است که نه ضد فوتبال است و نه ضد اخلاق”.

واقعیت این است که طرفداران این ورزش نگران بودند که چنین سبک هایی باب شود و در ادامه باعثِ از بین رفتن عدالت در فوتبال شود و حق به حق دار نرسد. هراس آنها از این بود که با ادامه کار منجر به ریزش طرفداران این ورزش محبوب گردد!

فوتبال یک صنعتِ پولساز و ورزشِ فوق العاده محبوب در کل دنیاست. مشروعیت داشتن این حرفه در میان مردم باعث شده تأثیر بسزا و غیر قابل انکاری در میان ملت ها در جهت نزدیکی به یکدیگر و صلح ایجاد کند. فارغ از این موضوع از محل منابع درآمدی اش بخشی از خیر آن به نیازمندان هم می رسد.

از همین رو متولیانش می کوشند به بهترین شکل ممکن و نظام مند ترین قوانین موجود آن را اداره کنند تا از گزند آسیب ها و لطمه ها در امان بماند. مدیران فوتبال به خوبی بر این مسئله آگاهند به همین دلیل در کشورهای پیشرفته و مهد فوتبال کمتر شاهد بی عدالتی ها هستیم. منظور بی عدالتی هایی است که با اعمال نفوذ نظیر تبانی، دوپینگ، رشوه و از این قبیل رخ می دهد. به ازای هر تخلفی که رخ می دهد، قوانین مکتوبی وجود دارد که مجرمین را با برخوردهای قاطع و جریمه های سنگین روبرو سازد. در کنار اینها تخلفات مشخص شده ای هم وجود دارند که در مستطیل سبز رخ می دهد و قاضیِ آن داور می باشد. نظیر خطا، فحاشی و…
به یقین هر آسیبی که فوتبال ببیند از مزایا و دست آوردهایش (که جهان کنونی بیش از گذشته نیازمند آن است) می کاهد. برای همین توافق بر سر ورود تکنولوژی و سیستم (VAR) برای کمک به داوری برای جلوگیری از “آسیب های ناخواسته” اش بوده است.

حال که از انواع تخلفات سخن به میان آوردیم و از اهمیت عدالت در فوتبال جویا شدیم لازم است از تخلفی نظیر ” ایجاد وقفه در بازی از طریق تظاهر به مصدومیت” پرده برداری کنیم.

رفتاری زشت و بسیار ناشیانه که عموماً در میان باشگاه ها و تیم های ملی حوزه خلیج فارس رایج است و گویا قانون بازدارنده و شفافی که بتواند مانع بروز آن شود وجود ندارد. و دقیقاً به علت نبود موانعی جدی است که هر آن شاهد این رفتارهای ضد فوتبالی می شویم. به واقع دست داوران برای جلوگیری از این حربه ی ضد اخلاقی بسته است. داوران در مواجهه با چنین رخدادی فقط می توانند بر وقت های تلف شده بیفزایند. که در بیشتر مواقع کمتر از آن تعداد دقایقی که هدر رفته اعلام می کنند. چنین رفتارهایی در فوتبالِ کشورهای باسابقه نیست یا بسیار نادر است و البته با درجه ای بسیار خفیف (نه آنگونه که در فینال حذفی استقلال و تراکتور رخ داد) و نه تنها در اروپا و امریکای لاتین بلکه در شرق آسیا و اقیانوسیه، در میان ملت های ژاپن، کره، تایلند، استرالیا و… دیده نمی شود. یعنی آنها به درجه ای از بلوغ و شعور فوتبالی رسیده اند که از چنین فریبی برای برد استفاده نکنند.

مربیان فوتبال به خوبی می دانند که “ایجاد اخلال و وقفه های تعمدی (به صورت پی درپی)” چقدر می تواند نبض تیم حریف را گرفته، آهنگ بازی را کند و حریف را در شرایط بحران روانی قرار دهد. با توسل به این حربه ها در نهایت می توانند بر تاکتیک حریف غلبه کنند. این نوع پیروزی هیچ فرقی با پیروزی از نوع پرداخت رشوه، دوپینگ، تبانی با بازیکن و… ندارد. سیمئونه که در بزنگاه ها از تاکتیک دفاعی برای حفظ نتیجه استفاده می کرد، قطعاً اگر به چنین حربه ای متوسل می شد و چاشنیِ کارش قرار می داد مورد تمسخر و محاکمه افکار عمومی قرار می گرفت چه بسا که یوفا در برخورد با این حربه ها قوانینی تدوین می کرد. مخصوصاً اگر غلظت آن زیاد و تعداد دفعاتش در میان تیم ها رو به افزایش بود. اما چون چنین پدیده ای در فوتبال آمریکای لاتین و اروپا بسیار نادر و کم رنگ است قوانینی علیه آن وضع نشده چرا که اساساً قوانین زمانی وضع می شوند که تخلفات فاحش، سپس مرتب تکرار شوند. اما از آنجا که در فوتبال آسیا (به ویژه منطقه غرب) رایج است. ضروری است موانعی جدی برای عدم بروز آن و جلوگیری از قربانیِ شدن عدالت تدوین شود تا چهره فوتبال مسخ نگردد.

آنچه در فینال جام حذفی بین استقلال و تراکتور رخ داد نمونه ای از همان حربه های کثیفی بود که اغلب تیم های عربی در بزنگاه های فوتبالی برای حفظ نتیجه به آن متوسل می شوند و در استفاده از این شگرد یدطولایی دارند. بازیکنان تراکتور به پیروی از همین شیوه بیش از ۲۴ دقیقه وقت تلف کردند و حتی در همان وقت های اضافه ۴ دقیقه هم بر آن افزودند! این رفتارهای سوء و ضد اخلاق خواه نا خواه هر ایرانی را به یاد بازی ایران با بحرین می انداخت که چطور ظالمانه و برای حفظ نتیجه عامدانه و نوبتی در روند بازی اخلال ایجاد می کردند. از همین رو رفتار ضد فوتبال آنها برای همیشه در اذهان و افکار عمومی باقی ماند. در فینال جام حذفی هم اگر بازی در شرایط سالم و مطلوبی به اتمام می رسید و شاهد رفتارهای ناجوانمردانه بازیکنان تراکتور نبودیم. این جام هم بسان خیلی از قهرمانی های دیگر پس از گذر زمان از یادها می رفت و به فراموشی سپرده می شد. اما با اتفاقات به وجود آمده، این رویداد شبیه همان بازی ایران و بحرین به عنوان یک کهن الگوی تلخ در اذهان باقی می ماند. در واقع این “مُدل قهرمانی” است که باعث می شود فراموش نشود نه “خودِ قهرنانی” یعنی بیش از آنکه توجه ها را به جام و عنوان قهرمانی جلب کند؛ سایه نوع قهرمانی است که بر آن سنگینی می کند. به عبارت دیگر افکار عمومی نحوه قهرمانیِ تیم مقابل در رسیدن به جام را زیر سؤال می برد.

انتهای پیام