نقدی بر اظهارات حجت الاسلام زائری

رجانیوز در نقد اظهارات حجت‌الاسلام زائری نوشت: پدیده های اجتماعیِ در حال وقوع در جامعه می توانند مستقیم یا غیر مستقیم بر آراء و تفکرات افراد، صاحبان اندیشه و تریبون داران رسانه ای تاثیر گذارند و صاحبان اندیشه را دچار تطورات اندیشه ای و اعتقادی نمایند. این پدیده گاه می تواند رشد و تکامل تلقی شده  و وجه مثبتی داشته باشد و گاه می تواند، نداشتن مبنا، عدم درک صحیح مبانی و تطبیق آن با مسائل روز، عقب نشینی از اصول و امثال اینها تلقی شده و بار منفی پیدا کند.

چندی است که در فضای اندیشه ای و رسانه ای کشور، با تئوری های نوظهوری در باب حکومت اسلامی و اداره ی جامعه اسلامی مواجه می شویم که البته نو ظهور بودن آن ها به واسطه نو بودن آن اندیشه و اظهارات نیست بلکه به خاطر این است که سالها این گونه اندیشه ها در متن اندیشه های صاحبان اندیشه و رسانه دیده نمی شد یا حداقل بروز و ظهور کمتری داشت.

این تفکر می گوید ما در زمان غیبت نمی توانیم آنچنان که گفته ایم سعادت دنیا و آخرت جامعه و مردم را در گرو حکومت دینی تامین کنیم و اگر می توانستیم پس چه تفاوت ماهوی بین زمان ظهور و زمان غیبت برقرار است. این اندیشه گاها قرابت هایی با تفکرات انجمن حجتیه پیدا می کند و در برخی مواردِ غیر آن هم به شدت تفکر انفعالی محسوب می شود.

حجت الاسلام زائری به عنوان یکی از مطرح کنندگان این نظریه در کانال تلگرامی خود نوشته است:

می گویند در قرآن همه چیز هست که فرموده “و لارطب و لایابس إلا فی کتاب مبین” و درست می گویند، اما فراموش می کنند که فقط امام معصوم می تواند آن رطب و یابس را از کتاب خدا دریابد. می گویند دین می تواند انسان را به سعادت برساند و دنیا و آخرتش را با هم آباد کند و راست می گویند، اما از یاد می برند که دین وقتی می تواند چنین کند که امامش آمده باشد. حواسشان نیست که اگر قرار بود این کار را ما انجام بدهیم پس دیگر چرا در انتظار ظهور به سر می بریم؟(…)مشکل همین است که بی خود و بی جهت ادعاهای بزرگ کردیم و لافهای گنده زدیم و توقع مردم را بالا بردیم!(…)دوران غیبت دوران اضطرار و تحیر و سرگردانی و بلاتکلیفی بشر است و برای همین گفته اند که “فارجعوا الى رواه حدیثنا” یعنی در این دوران سخت و طاقت فرسای بی کسی و تنهایی و ندبه خوانی و گریه و زاری انتظار برای این که بلاتکلیف نمانید و بالاخره بتوانید راه به جایی ببرید و کارتان را یک جوری راه بیاندازید دور و بر فقیهان باشید تا سؤالتان بی جواب نماند! نه این که دیگر احساس بی نیازی به معصوم بکنید و انتظار برایتان بشود نوعی تعارف و شعار و مراسم تشریفاتی برای سرودخواندن و ذکر گفتن!دوران غیبت اصلا دوره کار استقلالی با استناد به دین نیست که نتیجه ای جز بدنامی دین به خاطر ناکامی های ما نخواهد داشت، مدیریت دین در جامعه فقط مال دوران ظهور است. در دوران غیبت ما مدیریت متدینان و مؤمنان بر جامعه داریم و طبیعتا از تجربه های بشری هم استفاده می کنیم و هیچ کدام از کارهایمان را هم به حساب دین نمی گذاریم! ما انسان هستیم مثل همه انسان ها که کشورها و جامعه هایشان را اداره می کنند، ولی ایرانی هستیم و مسلمان هستیم و به اقتضای دین و فرهنگ دینی مان از آموزه های دینی متأثر هستیم و به اندازه توان و فهم مان سعی می کنیم از دریافت های دینی در کارهایمان بهره بگیریم، اما این که همه شیوه ها و روش هایمان را به اسم دین تمام کنیم صحیح نیست! (…) .

به نظر می رسد منشا طرح این گونه دیدگاه ها و نظریات آن هم پس از گذشت ۴۰ سال از انقلاب اسلامی و وجود کتب و مطالب مبسوط علمی در نقد این تفکر یا مشابه آن، چیزی جز نداشتن مبنا و عدم توانایی در تطبیق مسائل روز با مبانی و همچنین قرار گرفتن تحت تاثیر برخی مشکلات مقطعی جاری در کشور، نباشد.

این گونه اظهارات به وضوح نشان می دهد، مطرح کنندگان این نظریات؛ مبانی، اهداف و برنامه پیمایش انقلاب اسلامی را به خوبی فهم نکرده اند و با دیدن اشکالات مقطعی در جامعه تحت تاثیر قرار گرفته و دچار انفعال شده اند حال آنکه برخی از آنها طبیعت حرکت به سمت قله محسوب می شود و برخی دیگر از آنها به علت کمکاری نخبگان در ارائه الگوهای اسلامی و ایضا کم کاری مدیران و مسئولان اجرایی در اجرای سیاست های صحیح به وجود آمده است.

اساسا هیچ گاه تئوری انقلاب اسلامی ادعای تحقق صد درصدی اسلام را در همه وجوه نکرده است و این مسلم است که چنین جامعه ای در معارف اسلامی ما منحصر به دوران ظهور حضرت مهدی علیه السلام است و اینکه بیان شود انقلاب اسلامی چنین ادعایی داشته است، نه تنها مغلطه است بلکه با معارف اسلامی مغایرت داشته و این برداشت قطعا فهم صحیحی از مبانی انقلاب اسلامی نبوده و نیست. اما مسئله اینجاست که انقلاب اسلامی ضمن علم بر آن که دوران غیبت امام معصوم (ع) دوران حیرت و اضطرار است و تمدن اسلامی که در همه وجوه  به طور کامل و صد درصدی محقق شود، منحصر در دوران ظهور امام زمان (ع) است؛ مفهوم انتظار را از انفعال و سکون به حرکت و رشد تغییر داد.

انقلاب اسلامی قائل است که، درست است زمان غیبت امام زمان علیه السلام زمان اضطرار و حیرت است اما به هیچ وجه منتظرین ظهور حضرت(ع) جوازی بر بی تکلیفی و انفعال ندارند بلکه تا جایی که می توانند باید به سمت حکومت، جامعه و در نهایت تمدن اسلامی حرکت نمایند و هر روز نسبت به روز قبل موانع تحقق تمدن اسلامی را از پیش رو بردارند و این مسئله نه تنها بی نیازی از معصوم نیست بلکه حرکت در راستای رضایت امام معصوم (ع) و آمادگی برای دوران ظهور آن حضرت می باشد.

عده ای هم بیان کرده اند که معرفی حکومتی با نام دین موجب بدبینی مردم در مواجهه با اشکالات مدیریتی و امثال آن نسبت به اصل دین می شود که این هم انتقاد واردی نیست چرا که اگر نخبگان، صاحبان اندیشه و اصحاب رسانه به جای پرداخت به این حواشی به تبیین نظریات انقلاب اسلامی و رابطه آن با اتفاقات روز و از طرفی تبیین مراحل انقلاب اسلامی و رسیدن به جامعه و حکومت اسلامی بپردازند، جایگاه دین و حکومت دینی در عصر غیبت برای مردم روشن شده و کسی دچار بدبینی نمی شود.

بسیاری از مشکلات مقطعی موجود در کشورجدای از صف بندی متحدانه دشمنان در برابر نظام اسلامی مربوط به کمکاری نخبگان حوزوی و دانشگاهی در ارائه الگوهای مدیریتی اسلامی و یا عدم اجرای مسئولانی است که بنا به اصل جمهوریت غالبا از طرف خود مردم انتخاب می شود و اساسا مسئله اشکالات مقطعی موجود در جامعه هیچ ارتباطی به ناتوانی دین در اداره امور جامعه ندارد و صاحبان اندیشه و رسانه به جای عقب نشینی، انفعال و فریاد «نمی توانیم» به مطالبه گری از نخبگان، مسئولان و کار تبیینی میان مردم بپردازند، رشد های بی نظیر و دستاوردهای نظام اسلامی را هم دیده و برای اعتلای آن تلاش نمایند.

انتهای پیام