زهیدا کاظمی، مردم دوست و عاشق خدمت به خلق
یادداشتی دریافتی درباره‌ی زندگی و ویژگی‌های شخصیتی زهیدا کاظمی که چهارشنبه درگذشت:
بانو زهیدا کاظمی (۱۳۲۷-۱۴۰۰) در خانواده‌ای متدین و فرهنگ دوست متولد شد. پدرش سرهنگ صادق کاظمی و مادرش احترام السادات نواب صفوی از متدینین و معتمدین محله نارمک تهران بودند. مادر در خانواده‌ای با ۵ فرزند سوگیری فرهنگی و هنری داشت و در دانشگاه تهران در رشته روان شناسی لیسانس گرفت و تحصیلات تکمیلی ارشد در رشته مطالعات زنان و دکتری در رشته جامعه شناسی در واپسین روزهای حیات خود مشتغل به نگارش رساله بود. نستوه و پر کار و عاشق خدمت به خلق بود.
۵۰ سال سابقه فعالیت و خدمت در آموزش و پرورش و مدیریت دبیرستان‌های تهران خصوصاً منطقه ۴ نظیر مدرسه نرگس و شهید صادقی و مریم داشت و بعنوان مدیر نمونه کشوری شناخته می‌شد.
از پیش از انقلاب به قرآن پژوهی و تتبع علمی و دینی روی آورد و در همین مسیر با جریان‌های اسلامی و انقلابی همسویی داشت و همراه با خواهرش دکتر زهرا رهنورد، وارد حلقه دکتر علی شریعتی شد و به کنش اجتماعی عدالت خواهانه پیوست. در خلال همین جریان‌های دانشجویی مقید به مسئولیت اجتماعی با مهندس عبدالحمید نقره کار (متولد ۱۳۲۲) از مبارزین اسلامی و عضو مؤسس انجمن اسلامی دانشگاه ملی وقت آشنا شد و ازدواج کردند. کنش گری اجتماعی وی با همسرش تا همین اواخر در فعالیت‌های پژوهشی ادامه یافت و بعنوان یک دوستدار انقلاب اسلامی و دلباخته خدمت به مردم شناخته می‌شد. طرفدار محرومان و در تکاپوی عدالت اجتماعی و رفع نابرابری و فقر زدایی بود.
همسر وی از اساتید مبرز معماری و شهرسازی اسلامی و ایرانی و دو فرزندش، سلمان نقره کار (متولد ۱۳۵۳) استاد معماری دانشکاه شهید رجایی تهران و محمد صالح نقره کار (متولد ۱۳۶۰) حقوقدان و وکیل دادگستری است.
وی به نویسندگی علاقه وافر داشت. به سرودن شعر و سرود های ملی و مذهبی مشتغل بود. طنز پرداز و گرافیست و مؤلف اثاری چون کتاب سی سال سی تجربه و چندین مقاله علمی و ترویجی و پژوشی و ده ها یادداشت با اسم‌های مختلف مستعار نظیر زهیدا کاف و … بود.
از سجایای اخلاقی خاص و زبانزد او مهروزی و رواداری و غمخوار دیگران بودن است. فداکاری وگذشت و کمک به همنوع و خدمت کردن بدون چشمداشت و محبت بی دریغ به خلق مشی او بود.
همکاران و شاگردانش او را به حُسن اخلاق و درایت در امور و امانت و صدق و غیبت پرهیزی می‌شناختند. دنیا خواهی و تکاثر و تشریفات را مذموم می‌دانست و از تظاهر و دروغ ادبار شدید داشت.
۲۲ تیر ۱۴۰۰ در آی سی یو بیمارستان سینا بدلیل ابتلا به ویروس کرونا چشم از جهان فرو بست در حالی که ۷۳ سال داشت و فرزندان و همسرش در فراق او می‌سوختند. با وداع جمع کثیری از دوستدارانش در آرامستان ابن باویه شهرری، چهره در نقاب خاک کشید
نیم قرن خدمت صادقانه در نظام آموزش و پرورش کشور و حسن شهرت و اعراض از دنیا و پارسایی و مرگ اگاهی او ذخیره‌ای است که انشاله در در گاه حق مأجور و محفوظ خواهد بود.
انتهای پیام
