تمرکز به بهای نابودی یک تمدن
علی سعدوندی، اقتصاددان، در کانال تلگرامی خود نوشت: «ظاهرا نباید پرسید چرا باید ۸۵ درصد عملیات کانتینری ایران مظلوم در یک بندر جمع شود؟
ظاهرا نباید پرسید چرا باید ۷۵ درصد گاز استخراجی کشور تنها از یک میدان پارس جنوبی استخراج شود؟ به راستی در [برخی از نهادها] و دو دستگاه نظامی موازی آدم عاقلی نبوده است که خطر ایجاد بزرگترین هدف استراتژیک جهان را گوشزد کند؟
ظاهرا نباید پرسید چرا سیاست‌های جمعیتی موجب تمرکز بیش از بیست درصدی جمعیت کشور در دو استان همجوار تهران و البرز شده است؟ خطر جنگ به کنار، با زلزله و سایر سوانح طبیعی چگونه برخورد خواهید کرد؟ البته پاسخ روشن است به همان صورت که با سایر فجایع برخورد شد!
ظاهرا نباید پرسید چرا باید سیاستگذاری اقتصادی در ایران مظلوم به گونه‌ای باشد که بیماری هلندی تعمیق شود و بدین دلیل صادرات صنعتی به هیچ وجه رشد نکند به طوری که ۷۰ تا ۸۰ درصد درآمد ارزی این سرزمین مظلوم از محل صادرات هیدروکربنی نفتی و گازی و پتروشیمیایی تامین شود؟
آنچه مسلم است در پنج دهه گذشته سیاست‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به سوی تمرکز مراکز حساس و تهی‌سازی عرصه سرزمینی کشور در حرکت بوده است. به همین دلیل است که توسعه خطوط راه‌آهن به ویژه خطوط آهن غیر بن‌بست کریدوری که ایران را از انزوا نجات داده و سطح ناپایداری و تمرکز را کاهش می دهد مورد بغض و کینه دولت‌ها به ویژه سازمان‌های مسئول (با نام بی مسمای برنامه و بودجه) قرار گرفته است.
واقعیت این است که اهتمام نهادهای موثر حاکمیتی افزایش مخاطرات سرزمینی با سیاست نابخردانه تمرکزگرایی افراطی است که تا نابودی یک تمدن بدون توقف ادامه خواهد یافت. منتظر بمانید و نظاره‌گر باشید.»
انتهای پیام
